၃၀

^၁ ယ ခု မူ ကား ငါ့ ထက် အ သက် ငယ် သော သူ တို့ သည် ငါ့ ကို လှောင် ပြောင် ကြ လေ ပြီ။ သူ တို့ ၏ ဖ ခင် များ သည် ငါ့ သိုး တို့ ကို ထိန်း ပေး သော ခွေး များ နှင့် အ တူ ထား ဖို့ ပင် မ တန် သော သူ များ ဖြစ် ကြ ၏။ ^၂ သူ တို့ သည် အား ယုတ် ကြ ပြီ ဖြစ် ၍ သူ တို့ ၏ လက် ရုံး အား ကို ငါ ဘာ လုပ် ရ မည် နည်း။ ^၃ သူ တို့ သည် ဆင်း ရဲ ငတ် မွတ် သော ကြောင့် ပိန် ချုံး ကြ ၏။ ည အ ချိန် တွင် ပျက် စီး ဆိတ် သုဉ်း ရာ ခြောက် သွေ့ သော မြေ သို့ ပြေး သွား ကြ ၏။ ^၄ သူ တို့ သည် ငန် ကျိ နေ သော ချုံ ပင် ရွက် များ ကို ခူး စား ခဲ့ ရ ၍ ရှား မြစ် သည် လည်း သူ တို့ ၏ အ စာ ဖြစ် ၏။ ^၅ သူ ခိုး ကို အော် ဟစ် မောင်း ထုတ် သ ကဲ့ သို့ သူ တို့ သည် လူ့ အ သိုင်း အ ဝိုင်း ထဲ မှ မောင်း ထုတ် ခံ ရ သူ များ ဖြစ် ၏။ ^၆ လျှို မြောင် ချိုင့် ဝှမ်း များ၊ မြေ တွင်း များ နှင့် ‌ကျောက် တွင်း များ တွင် နေ ထိုင် ရ ကြ ၏။ ^၇ ချုံ ပုတ် များ အောက် တွင် ဟီ သံ ပြု ၍ ပေါင်း ပင် များ ကြား တွင် တိုး ဝှေ့ နေ ရ ကြ ၏။ ^၈ လူ မိုက် သား သ မီး များ၊ နာ မည် ပျက် သူ ၏ သား သ မီး များ ဖြစ် ၍ သူ တို့ ၏ ပြည် မှ နှင် ထုတ် ခံ ရ ကြ ၏။

^၉ ယ ခု မှာ ငါ သည် သူ တို့ အ ဖို့ လှောင် ပြောင် သီ ဆို စ ရာ၊ သူ တို့ အ လယ် တွင် ပုံ ခိုင်း ပြော ဆို စ ရာ ဖြစ် ရ လေ ပြီ။ ^၁၀ သူ တို့ သည် ငါ့ ကို စက် ဆုပ် ရွံ ရှာ သ ဖြင့် ဝေး ဝေး ရှောင် နေ ကြ ၏။ ငါ့ မျက် နှာ ကို တံ တွေး ထွေး ဖို့ ပင် ဝန် မ လေး ကြ။ ^၁၁ ကိုယ် တော် သည် ငါ့ လေး ကြိုး ကို လျော့ ရဲ စေ ၍ ငါ့ ကို ဒုက္ခ ရောက် စေ ၏။ သူ တို့ သည် လည်း ငါ့ ရှေ့ တွင် ဇက် ကြိုး ကို ဖြတ် တောက် ပစ် ကြ ၏။ ^၁၂ သူ တို့ သည် လက် ယာ ဘက် မှ နေ ၍ အုပ် စု လိုက် ထ ကြွ ကြ လျက် ငါ့ ခြေ ကို တွန်း ကြ ၏။ ငါ့ ကို ဖျက် ဆီး ရန် နည်း လမ်း ရှာ ကြံ ကြ ၏။ ^၁၃ ငါ သွား မည့် လမ်း ကို ဖျက် ဆီး ၍ ငါ့ ကို ပို ပြီး ဒုက္ခ ပေး ကြ ၏။ သူ တို့ ကို ဆီး တား မည့် သူ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ။ ^၁၄ အ ပေါက် အ ကျယ် ကြီး ကို ဖြတ် ဝင် လာ သ ကဲ့ သို့ သူ တို့ သည် ဝင် လာ ကြ ၍ တ ဟုန် ထိုး ပြေး လာ ကြ ၏။ ^၁၅ ထိတ် လန့် ဖွယ် ဘေး တို့ သည် ငါ့ ထံ သို့ ပြေး ဝင် လာ ၍ ငါ့ ဂုဏ် သ ရေ ကို လေ ကဲ့ သို့ တိုက် ချ လေ ပြီ။ ငါ ၏ စည်း စိမ် ဥစ္စာ ကို လည်း တိမ် တိုက် ကဲ့ သို့ လွင့် မျော သွား စေ ပြီ။

^၁၆ ယ ခု မှာ ငါ့ စိတ် ဝိ ညာဉ် သည် မြေ ခ လု ပြီ။ ဒုက္ခ နေ့ ရက် များ သည် လည်း ငါ့ ကို ဆုပ် ကိုင် ထား လေ ပြီ။ ^၁၇ ည ဘက် ရောက် လျှင် ငါ့ အ ရိုး တို့ သည် အ လွန် ကိုက် ခဲ ၏။ ဝေ ဒ နာ များ သည် လည်း သက် သာ ခြင်း မ ရှိ။ ^၁၈ ငါ့ အ ဝတ် သည် အား ပြင်း ပြင်း နှင့် ဆွဲ ဆုတ် ခံ ရ သ ဖြင့် ပုံ ပျက် ပန်း ပျက် ဖြစ် ကာ လည် ပင်း ကြပ် နေ သော အင်္ကျီ ကဲ့ သို့ ငါ့ ကို ရစ် ပတ် ထား ၏။ ^၁၉ ငါ့ ကို ရွှံ့ ထဲ သို့ ပစ် ချ တော် မူ သ ဖြင့် ငါ သည် မြေ မှုန့်၊ ပြာ မှုန့် ကဲ့ သို့ ဖြစ် ရ ပါ ၏။ ^၂၀ ကိုယ် တော့် ထံ အ ကျွန်ုပ် အ ကူ အ ညီ အော် ဟစ် တောင်း ခံ သော် လည်း ထူး တော် မ မူ။ မတ် တတ် ရပ် ပြ သော် လည်း အ ကျွန်ုပ် ကို ဤ အ တိုင်း ကြည့် တော် မူ ၏။ ^၂၁ ကိုယ် တော် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ရက် စက် စွာ ပြု တော် မူ ပြီ။ အား ကြီး သော လက် တော် ဖြင့် ညှဉ်း ဆဲ တော် မူ ပြီ။ ^၂၂ အ ကျွန်ုပ် ကို ဆွဲ မ ပြီး လေ ထဲ သို့ ပစ် လွှတ် လိုက် သ ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် သည် လေ ပြင်း မုန် တိုင်း ထဲ တွင် လူး လွန့် လွင့် ပါ သွား ပါ ၏။ ^၂၃ အ ကြောင်း မူ ကား ကိုယ် တော် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို သေ ခြင်း သို့ လည်း ကောင်း၊ သက် ရှိ သတ္တ ဝါ အား လုံး စု တေ့ ရာ သို့ လည်း ကောင်း အ ရောက် ပို့ မည် ကို အ ကျွန်ုပ် သိ ပါ ၏။

^၂၄ အ ကယ် စင် စစ် ဒုက္ခ ရောက် နေ သော သူ သည် လက် မ ဆန့် ဘဲ နေ မည် လော။ ဒုက္ခ ရောက် သော အ ခါ အ ကူ အ ညီ မ တောင်း ဘဲ နေ မည် လော။ ^၂၅ ဒု က္ခ ရောက် သော သူ အ တွက် ငါ မ ငို ကြွေး ဘဲ နေ ခဲ့ သ လော။ နွမ်း ပါး ‌သော သူ အ တွက် ငါ ဝမ်း မ နည်း ဘဲ နေ ခဲ့ သ လော။ ^၂၆ အ ကောင်း ကို စောင့် မျှော် သော အ ခါ အ ဆိုး များ သာ ရောက် လာ ၏။ အ လင်း ကို မျှော် လင့် သော အ ခါ အ မှောင် သာ ရောက် လာ ၏။ ^၂၇ ငါ့ ရင် ထဲ တွင် မ နား တမ်း ဗ လောင် ဆူ နေ ၏။ ဒုက္ခ နေ့ ရက် များ ကို သာ ငါ ကြုံ နေ ရ ၏။ ^၂၈ ငါ သည် နေ ရောင် ကွယ် ရာ အ မှောင် ထဲ တွင် သွား လာ ရ ၏။ လူ စု လူ ဝေး ထဲ တွင် ရပ် ၍ အ ကူ အ ညီ အော် ဟစ် ‌တောင်း ခံ ရ ၏။ ^၂၉ ခွေး အ တို့ နှင့် ညီ အစ် ကို တော် ရ ၏။ ငှက် ကု လား အုတ် တို့ နှင့် မိတ် ဆွေ ဖွဲ့ ရ ၏။ ^၃၀ ငါ့ အ ရေ ပြား များ ညို မဲ သွား ပြီး ကွာ ကျ ကုန် ပါ ပြီ။ ငါ့ ကိုယ် ခန္ဓာ သည် လည်း အ ဖျား ကြောင့် ပူ ခြစ် လျက် ရှိ ပါ ၏။ ^၃၁ ငါ့ စောင်း သည် မြည် တမ်း သီ ချင်း သီ ဆို ရန်၊ ငါ့ ပ လွေ သည် လည်း ငို ကြွေး သီ ချင်း သီ ဆို ရန် ဖြစ် သွား ရ ပြီ။

30

¹ “But now those who are younger than I have me in derision, whose fathers I considered unworthy to put with my sheep dogs. ² Of what use is the strength of their hands to me, men in whom ripe age has perished? ³ They are gaunt from lack and famine. They gnaw the dry ground, in the gloom of waste and desolation. ⁴ They pluck salt herbs by the bushes. The roots of the broom tree are their food. ⁵ They are driven out from among men. They cry after them as after a thief, ⁶ so that they live in frightful valleys, and in holes of the earth and of the rocks. ⁷ They bray among the bushes. They are gathered together under the nettles. ⁸ They are children of fools, yes, children of wicked men. They were flogged out of the land.

⁹ “Now I have become their song. Yes, I am a byword to them. ¹⁰ They abhor me, they stand aloof from me, and don’t hesitate to spit in my face. ¹¹ For he has untied his cord, and afflicted me; and they have thrown off restraint before me. ¹² On my right hand rise the rabble. They thrust aside my feet. They cast their ways of destruction up against me. ¹³ They mar my path. They promote my destruction without anyone’s help. ¹⁴ As through a wide breach they come. They roll themselves in amid the ruin. ¹⁵ Terrors have turned on me. They chase my honor as the wind. My welfare has passed away as a cloud.

¹⁶ “Now my soul is poured out within me. Days of affliction have taken hold of me. ¹⁷ In the night season my bones are pierced in me, and the pains that gnaw me take no rest. ¹⁸ My garment is disfigured by great force. It binds me about as the collar of my tunic. ¹⁹ He has cast me into the mire. I have become like dust and ashes. ²⁰ I cry to you, and you do not answer me. I stand up, and you gaze at me. ²¹ You have turned to be cruel to me. With the might of your hand you persecute me. ²² You lift me up to the wind, and drive me with it. You dissolve me in the storm. ²³ For I know that you will bring me to death, to the house appointed for all living.

²⁴ “However doesn’t one stretch out a hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help? ²⁵ Didn’t I weep for him who was in trouble? Wasn’t my soul grieved for the needy? ²⁶ When I looked for good, then evil came. When I waited for light, darkness came. ²⁷ My heart is troubled, and doesn’t rest. Days of affliction have come on me. ²⁸ I go mourning without the sun. I stand up in the assembly, and cry for help. ²⁹ I am a brother to jackals, and a companion to ostriches. ³⁰ My skin grows black and peels from me. My bones are burned with heat. ³¹ Therefore my harp has turned to mourning, and my pipe into the voice of those who weep.

၃၀

^၁ ယ ခု မူ ကား ငါ့ ထက် အ သက် ငယ် သော သူ တို့ သည် ငါ့ ကို လှောင် ပြောင် ကြ လေ ပြီ။ သူ တို့ ၏ ဖ ခင် များ သည် ငါ့ သိုး တို့ ကို ထိန်း ပေး သော ခွေး များ နှင့် အ တူ ထား ဖို့ ပင် မ တန် သော သူ များ ဖြစ် ကြ ၏။ ^၂ သူ တို့ သည် အား ယုတ် ကြ ပြီ ဖြစ် ၍ သူ တို့ ၏ လက် ရုံး အား ကို ငါ ဘာ လုပ် ရ မည် နည်း။ ^၃ သူ တို့ သည် ဆင်း ရဲ ငတ် မွတ် သော ကြောင့် ပိန် ချုံး ကြ ၏။ ည အ ချိန် တွင် ပျက် စီး ဆိတ် သုဉ်း ရာ ခြောက် သွေ့ သော မြေ သို့ ပြေး သွား ကြ ၏။ ^၄ သူ တို့ သည် ငန် ကျိ နေ သော ချုံ ပင် ရွက် များ ကို ခူး စား ခဲ့ ရ ၍ ရှား မြစ် သည် လည်း သူ တို့ ၏ အ စာ ဖြစ် ၏။ ^၅ သူ ခိုး ကို အော် ဟစ် မောင်း ထုတ် သ ကဲ့ သို့ သူ တို့ သည် လူ့ အ သိုင်း အ ဝိုင်း ထဲ မှ မောင်း ထုတ် ခံ ရ သူ များ ဖြစ် ၏။ ^၆ လျှို မြောင် ချိုင့် ဝှမ်း များ၊ မြေ တွင်း များ နှင့် ‌ကျောက် တွင်း များ တွင် နေ ထိုင် ရ ကြ ၏။ ^၇ ချုံ ပုတ် များ အောက် တွင် ဟီ သံ ပြု ၍ ပေါင်း ပင် များ ကြား တွင် တိုး ဝှေ့ နေ ရ ကြ ၏။ ^၈ လူ မိုက် သား သ မီး များ၊ နာ မည် ပျက် သူ ၏ သား သ မီး များ ဖြစ် ၍ သူ တို့ ၏ ပြည် မှ နှင် ထုတ် ခံ ရ ကြ ၏။

^၉ ယ ခု မှာ ငါ သည် သူ တို့ အ ဖို့ လှောင် ပြောင် သီ ဆို စ ရာ၊ သူ တို့ အ လယ် တွင် ပုံ ခိုင်း ပြော ဆို စ ရာ ဖြစ် ရ လေ ပြီ။ ^၁၀ သူ တို့ သည် ငါ့ ကို စက် ဆုပ် ရွံ ရှာ သ ဖြင့် ဝေး ဝေး ရှောင် နေ ကြ ၏။ ငါ့ မျက် နှာ ကို တံ တွေး ထွေး ဖို့ ပင် ဝန် မ လေး ကြ။ ^၁၁ ကိုယ် တော် သည် ငါ့ လေး ကြိုး ကို လျော့ ရဲ စေ ၍ ငါ့ ကို ဒုက္ခ ရောက် စေ ၏။ သူ တို့ သည် လည်း ငါ့ ရှေ့ တွင် ဇက် ကြိုး ကို ဖြတ် တောက် ပစ် ကြ ၏။ ^၁၂ သူ တို့ သည် လက် ယာ ဘက် မှ နေ ၍ အုပ် စု လိုက် ထ ကြွ ကြ လျက် ငါ့ ခြေ ကို တွန်း ကြ ၏။ ငါ့ ကို ဖျက် ဆီး ရန် နည်း လမ်း ရှာ ကြံ ကြ ၏။ ^၁၃ ငါ သွား မည့် လမ်း ကို ဖျက် ဆီး ၍ ငါ့ ကို ပို ပြီး ဒုက္ခ ပေး ကြ ၏။ သူ တို့ ကို ဆီး တား မည့် သူ တစ် ယောက် မျှ မ ရှိ။ ^၁၄ အ ပေါက် အ ကျယ် ကြီး ကို ဖြတ် ဝင် လာ သ ကဲ့ သို့ သူ တို့ သည် ဝင် လာ ကြ ၍ တ ဟုန် ထိုး ပြေး လာ ကြ ၏။ ^၁၅ ထိတ် လန့် ဖွယ် ဘေး တို့ သည် ငါ့ ထံ သို့ ပြေး ဝင် လာ ၍ ငါ့ ဂုဏ် သ ရေ ကို လေ ကဲ့ သို့ တိုက် ချ လေ ပြီ။ ငါ ၏ စည်း စိမ် ဥစ္စာ ကို လည်း တိမ် တိုက် ကဲ့ သို့ လွင့် မျော သွား စေ ပြီ။

^၁၆ ယ ခု မှာ ငါ့ စိတ် ဝိ ညာဉ် သည် မြေ ခ လု ပြီ။ ဒုက္ခ နေ့ ရက် များ သည် လည်း ငါ့ ကို ဆုပ် ကိုင် ထား လေ ပြီ။ ^၁၇ ည ဘက် ရောက် လျှင် ငါ့ အ ရိုး တို့ သည် အ လွန် ကိုက် ခဲ ၏။ ဝေ ဒ နာ များ သည် လည်း သက် သာ ခြင်း မ ရှိ။ ^၁၈ ငါ့ အ ဝတ် သည် အား ပြင်း ပြင်း နှင့် ဆွဲ ဆုတ် ခံ ရ သ ဖြင့် ပုံ ပျက် ပန်း ပျက် ဖြစ် ကာ လည် ပင်း ကြပ် နေ သော အင်္ကျီ ကဲ့ သို့ ငါ့ ကို ရစ် ပတ် ထား ၏။ ^၁၉ ငါ့ ကို ရွှံ့ ထဲ သို့ ပစ် ချ တော် မူ သ ဖြင့် ငါ သည် မြေ မှုန့်၊ ပြာ မှုန့် ကဲ့ သို့ ဖြစ် ရ ပါ ၏။ ^၂၀ ကိုယ် တော့် ထံ အ ကျွန်ုပ် အ ကူ အ ညီ အော် ဟစ် တောင်း ခံ သော် လည်း ထူး တော် မ မူ။ မတ် တတ် ရပ် ပြ သော် လည်း အ ကျွန်ုပ် ကို ဤ အ တိုင်း ကြည့် တော် မူ ၏။ ^၂၁ ကိုယ် တော် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ရက် စက် စွာ ပြု တော် မူ ပြီ။ အား ကြီး သော လက် တော် ဖြင့် ညှဉ်း ဆဲ တော် မူ ပြီ။ ^၂၂ အ ကျွန်ုပ် ကို ဆွဲ မ ပြီး လေ ထဲ သို့ ပစ် လွှတ် လိုက် သ ဖြင့် အ ကျွန်ုပ် သည် လေ ပြင်း မုန် တိုင်း ထဲ တွင် လူး လွန့် လွင့် ပါ သွား ပါ ၏။ ^၂၃ အ ကြောင်း မူ ကား ကိုယ် တော် သည် အ ကျွန်ုပ် ကို သေ ခြင်း သို့ လည်း ကောင်း၊ သက် ရှိ သတ္တ ဝါ အား လုံး စု တေ့ ရာ သို့ လည်း ကောင်း အ ရောက် ပို့ မည် ကို အ ကျွန်ုပ် သိ ပါ ၏။

^၂၄ အ ကယ် စင် စစ် ဒုက္ခ ရောက် နေ သော သူ သည် လက် မ ဆန့် ဘဲ နေ မည် လော။ ဒုက္ခ ရောက် သော အ ခါ အ ကူ အ ညီ မ တောင်း ဘဲ နေ မည် လော။ ^၂၅ ဒု က္ခ ရောက် သော သူ အ တွက် ငါ မ ငို ကြွေး ဘဲ နေ ခဲ့ သ လော။ နွမ်း ပါး ‌သော သူ အ တွက် ငါ ဝမ်း မ နည်း ဘဲ နေ ခဲ့ သ လော။ ^၂၆ အ ကောင်း ကို စောင့် မျှော် သော အ ခါ အ ဆိုး များ သာ ရောက် လာ ၏။ အ လင်း ကို မျှော် လင့် သော အ ခါ အ မှောင် သာ ရောက် လာ ၏။ ^၂၇ ငါ့ ရင် ထဲ တွင် မ နား တမ်း ဗ လောင် ဆူ နေ ၏။ ဒုက္ခ နေ့ ရက် များ ကို သာ ငါ ကြုံ နေ ရ ၏။ ^၂၈ ငါ သည် နေ ရောင် ကွယ် ရာ အ မှောင် ထဲ တွင် သွား လာ ရ ၏။ လူ စု လူ ဝေး ထဲ တွင် ရပ် ၍ အ ကူ အ ညီ အော် ဟစ် ‌တောင်း ခံ ရ ၏။ ^၂၉ ခွေး အ တို့ နှင့် ညီ အစ် ကို တော် ရ ၏။ ငှက် ကု လား အုတ် တို့ နှင့် မိတ် ဆွေ ဖွဲ့ ရ ၏။ ^၃၀ ငါ့ အ ရေ ပြား များ ညို မဲ သွား ပြီး ကွာ ကျ ကုန် ပါ ပြီ။ ငါ့ ကိုယ် ခန္ဓာ သည် လည်း အ ဖျား ကြောင့် ပူ ခြစ် လျက် ရှိ ပါ ၏။ ^၃၁ ငါ့ စောင်း သည် မြည် တမ်း သီ ချင်း သီ ဆို ရန်၊ ငါ့ ပ လွေ သည် လည်း ငို ကြွေး သီ ချင်း သီ ဆို ရန် ဖြစ် သွား ရ ပြီ။

30

¹ “But now those who are younger than I have me in derision, whose fathers I considered unworthy to put with my sheep dogs. ² Of what use is the strength of their hands to me, men in whom ripe age has perished? ³ They are gaunt from lack and famine. They gnaw the dry ground, in the gloom of waste and desolation. ⁴ They pluck salt herbs by the bushes. The roots of the broom tree are their food. ⁵ They are driven out from among men. They cry after them as after a thief, ⁶ so that they live in frightful valleys, and in holes of the earth and of the rocks. ⁷ They bray among the bushes. They are gathered together under the nettles. ⁸ They are children of fools, yes, children of wicked men. They were flogged out of the land.

⁹ “Now I have become their song. Yes, I am a byword to them. ¹⁰ They abhor me, they stand aloof from me, and don’t hesitate to spit in my face. ¹¹ For he has untied his cord, and afflicted me; and they have thrown off restraint before me. ¹² On my right hand rise the rabble. They thrust aside my feet. They cast their ways of destruction up against me. ¹³ They mar my path. They promote my destruction without anyone’s help. ¹⁴ As through a wide breach they come. They roll themselves in amid the ruin. ¹⁵ Terrors have turned on me. They chase my honor as the wind. My welfare has passed away as a cloud.

¹⁶ “Now my soul is poured out within me. Days of affliction have taken hold of me. ¹⁷ In the night season my bones are pierced in me, and the pains that gnaw me take no rest. ¹⁸ My garment is disfigured by great force. It binds me about as the collar of my tunic. ¹⁹ He has cast me into the mire. I have become like dust and ashes. ²⁰ I cry to you, and you do not answer me. I stand up, and you gaze at me. ²¹ You have turned to be cruel to me. With the might of your hand you persecute me. ²² You lift me up to the wind, and drive me with it. You dissolve me in the storm. ²³ For I know that you will bring me to death, to the house appointed for all living.

²⁴ “However doesn’t one stretch out a hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help? ²⁵ Didn’t I weep for him who was in trouble? Wasn’t my soul grieved for the needy? ²⁶ When I looked for good, then evil came. When I waited for light, darkness came. ²⁷ My heart is troubled, and doesn’t rest. Days of affliction have come on me. ²⁸ I go mourning without the sun. I stand up in the assembly, and cry for help. ²⁹ I am a brother to jackals, and a companion to ostriches. ³⁰ My skin grows black and peels from me. My bones are burned with heat. ³¹ Therefore my harp has turned to mourning, and my pipe into the voice of those who weep.