၃၇

^၁ ယာ ကုပ် သည် မိ မိ ဖ ခင် တည်း ခို နေ ထိုင် ရာ ပြည် ဖြစ် သည့် ခါ နာန် ပြည် ၌ နေ ထိုင် ၏။ ^၂ ယာ ကုပ် ၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိ ကား ဤ သို့ ဖြစ် ၏။ ယော သပ် သည် အ သက် တစ် ဆယ့် ခု နစ် နှစ် ရှိ ၍ မိ မိ အစ် ကို တို့ နှင့် အ တူ သိုး ဆိတ် တို့ ကို ထိန်း ကျောင်း လျက် နေ ၏။ သူ သည် အ သက် ငယ် ၍ ဖ ခင် ၏ မ ယား ဗိ လ ဟာ နှင့် ဇိ လ ပ ၏ သား တို့ နှင့် အ တူ နေ ၏။ ယော သပ် သည် သူ တို့ ၏ မ ကောင်း သ တင်း ကို ဖ ခင် အား ပြော လေ့ ရှိ ၏။

^၃ အစ္စ ရေး သည် ယော သပ် ကို အ သက် ကြီး မှ ရ သော ကြောင့် သား အား လုံး ထက် သူ့ ကို ပို ၍ ချစ် သ ဖြင့် ရောင် စုံ သင် တိုင်း ကို သူ့ အ တွက် ချုပ် ပေး ၏။ ^၄ ဖ ခင် က သူ့ ကို ညီ အစ် ကို အား လုံး ထက် ပို ၍ ချစ် ကြောင်း သူ့ အစ် ကို တို့ သိ မြင် သော အ ခါ သူ့ ကို မုန်း ၍ သူ့ အား ချို သာ စွာ မ ပြော ဆို နိုင် ကြ ချေ။

^၅ ယော သပ် သည် အိပ် မက် မက် ၍ သူ့ အစ် ကို တို့ အား ပြော ပြ လေ ၏။ ထို အ ခါ သူ တို့ သည် သူ့ ကို ပို ၍ ပင် မုန်း ကြ ၏။ ^၆ ယော သပ် က သူ တို့ အား “အ ကျွန်ုပ် မက် သော အိပ် မက် ကို နား ထောင် ကြ ပါ။ ^၇ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် လယ် ၌ ကောက် လှိုင်း များ စည်း နေ ကြ ရာ အ ကျွန်ုပ် ၏ ကောက် လှိုင်း စည်း သည် ထ ၍ မတ် တတ် ရပ် လေ ၏။ ထို အ ခါ အစ် ကို တို့ ၏ ကောက် လှိုင်း စည်း များ သည် ဝိုင်း လာ ၍ အ ကျွန်ုပ် ၏ ကောက် လှိုင်း စည်း ကို ပျပ် ဝပ် ကြ ၏” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၈ သူ တို့ က လည်း “သင် သည် ငါ တို့ ကို အ မှန် ပင် စိုး စံ မည် လော။ ငါ တို့ ကို အ မှန် ပင် အုပ် စိုး မည် လော” ဟု ဆို ၍ သူ ၏ အိပ် မက် ကြောင့် လည်း ကောင်း၊ သူ ၏ စ ကား တို့ ကြောင့် လည်း ကောင်း သူ့ ကို ပို ၍ ပင် မုန်း ကြ ၏။

^၉ တစ် ဖန် ယော သပ် သည် ထပ် ၍ အိပ် မက် မက် ပြန် သ ဖြင့် မိ မိ အစ် ကို တို့ အား “အ ကျွန်ုပ် သည် ထပ် ၍ အိပ် မက် မက် ပြန် ၏။ နေ၊ လ နှင့် ကြယ် တစ် ဆယ့် တစ် လုံး တို့ သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ပျပ် ဝပ် ကြ ၏” ဟု ပြော ပြ လေ ၏။ ^၁၀ ထို သို့ သူ သည် မိ မိ ဖ ခင် နှင့် အစ် ကို တို့ အား ပြော ပြ သော အ ခါ ဖ ခင် က “သင် မက် သော အိပ် မက် ကား မည် သို့ နည်း။ ငါ နှင့် သင် ၏ မိ ခင်၊ သင် ၏ အစ် ကို တို့ သည် အ မှန် ပင် လာ ၍ သင့် ရှေ့ ၌ မြေ မှာ ပျပ် ဝပ် ရ မည် လော” ဟု ဆို လျက် သူ့ ကို ဆုံး မ လေ ၏။ ^၁၁ အစ် ကို တို့ သည် သူ့ ကို မ နာ လို ဖြစ် ကြ ၏။ ဖ ခင် မူ ကား ထို အ ကြောင်း အ ရာ ကို စိတ် နှ လုံး ထဲ မှတ် ကျုံး ထား လေ ၏။

^၁၂ ထို့ နောက် ယော သပ် ၏ အစ် ကို တို့ သည် ရှေ ခင် မြို့ အ နီး တွင် ဖ ခင် ၏ သိုး ဆိတ် တို့ ကို ထိန်း ကျောင်း ရန် ထွက် ခွာ သွား ကြ ၏။ ^၁၃ အစ္စ ရေး က ယော သပ် အား “သင် ၏ အစ် ကို တို့ သည် ရှေ ခင် မြို့ အ နီး ၌ သိုး ဆိတ် တို့ ကို ထိန်း ကျောင်း နေ သည် မ ဟုတ် လော။ လာ ပါ။ သင့် ကို သူ တို့ ထံ သို့ ငါ စေ လွှတ် မည်” ဟု ဆို လျှင် သူ က “ဟုတ် ကဲ့ ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၄ ဖ ခင် က လည်း “ယ ခု သွား ၍ သင် ၏ အစ် ကို တို့ အ ခြေ အ နေ ကောင်း သ လော၊ သိုး ဆိတ် တို့ အ ခြေ အ နေ ကောင်း သ လော ကြည့် ရှု ပြီး လျှင် ငါ့ ထံ ပြန် လာ အ ကြောင်း ကြား လော့” ဟု ဆို ပြီး လျှင် သူ့ ကို ဟေ ‌ဗြုန် ချိုင်း ဝှမ်း မှ စေ လွှတ် လိုက် ၏။ ယော သပ် သည် ရှေ ခင် မြို့ သို့ ရောက် ပြီး၊

^၁၅ ကွင်း ပြင် ၌ လှည့် လည် နေ စဉ် လူ တစ် ယောက် က သူ့ ကို တွေ့ ၍ “ဘာ ကို ရှာ နေ သ နည်း” ဟု သူ့ အား မေး လေ ၏။ ^၁၆ သူ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် ၏ အစ် ကို တို့ ကို ရှာ နေ ပါ သည်။ သူ တို့ သည် သိုး ဆိတ် တို့ ကို အ ဘယ် မှာ ထိန်း ကျောင်း နေ သည် ကို အ ကျွန်ုပ် အား ပြော ပြ ပါ” ဟု ဆို လျှင်၊ ^၁၇ ထို လူ က “သူ တို့ သည် ဤ နေ ရာ မှ ထွက် သွား ကြ ပြီ။ ‘ဒေါ သန် အ ရပ် သို့ ငါ တို့ သွား ကြ စို့’ ဟု သူ တို့ ပြော ဆို နေ ကြ သည် ကို ငါ ကြား သည်” ဟု ဆို ၏။ ထို့ ကြောင့် ယော သပ် သည် မိ မိ အစ် ကို တို့ နောက် သို့ လိုက် သွား ရာ ဒေါ သန် အ ရပ် ၌ သူ တို့ ကို တွေ့ လေ ၏။

^၁၈ ယော သပ် သည် အစ် ကို တို့ ထံ သို့ မ ရောက် မီ အစ် ကို တို့ သည် သူ့ ကို အ ဝေး မှ လှမ်း မြင် ၍ သူ့ ကို သတ် ရန် တိုင် ပင် လျက်၊ ^၁၉ “ကြည့် ပါ၊ အိပ် မက် ဆ ရာ လာ နေ ပြီ။ ^၂၀ လာ ကြ။ သူ့ ကို သတ် ပြီး တွင်း တစ် ခု ခု ထဲ သို့ ပစ် ချ လိုက် ကြ စို့။ ‘သား ရဲ တိ ရစ္ဆာန် သည် သူ့ ကို ကိုက် စား ပြီ’ ဟု ငါ တို့ ပြော ကြ မည်။ ထို အ ခါ သူ ၏ အိပ် မက် မည် သို့ ဖြစ် လာ မည် ကို ငါ တို့ ကြည့် ကြ မည်” ဟု အ ချင်း ချင်း ပြော ဆို ကြ ၏။ ^၂၁ ရု ဗင် သည် ကြား လျှင် “သူ့ ကို မ သတ် ဘဲ နေ ကြ စို့” ဟု ဆို လျက် ယော သပ် ကို သူ တို့ လက် ထဲ မှ ကယ် နုတ် ၏။ ^၂၂ တစ် ဖန် ရု ဗင် က “သွေး မ သွန်း ကြ နှင့်။ တော ကန္တာ ရ ရှိ ဤ တွင်း ထဲ သို့ သူ့ ကို ပစ် ချ ကြ စို့။ သူ့ အ ပေါ် လက် မ ရောက် စေ ကြ နှင့်” ဟု ဆို ၏။ ဤ သို့ ဆို ခြင်း မှာ ယော သပ် ကို သူ တို့ လက် မှ ကယ် နုတ် ၍ ဖ ခင် ထံ သို့ ပြန် ပို့ ရန် အ တွက် ဖြစ် ၏။

^၂၃ ယော သပ် သည် အစ် ကို တို့ ထံ သို့ ရောက် လာ သော အ ခါ သူ တို့ သည် ယော သပ် ၏ သင် တိုင်း ဖြစ် သော သူ့ ကိုယ် ပေါ် ရှိ ရောင် စုံ သင် တိုင်း ကို ချွတ် ပြီး လျှင်၊ ^၂၄ သူ့ ကို ခေါ် သွား ၍ တွင်း ထဲ သို့ ပစ် ချ လိုက် ကြ ၏။ ထို တွင်း သည် ရေ မ ရှိ သော တွင်း လွတ် ဖြစ် ၏။

^၂၅ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် အ စား အ စာ စား သောက် ရန် ထိုင် ကြ ၏။ ထို အ ခါ သူ တို့ မျှော် ကြည့် ရာ ဣ ရှ မေ လ လူ မျိုး ခ ရီး သွား လူ တစ် စု သည် နံ့ သာ မျိုး များ၊ လိမ်း ဆေး များ နှင့် မု ရန် စေး များ ကို ကု လား အုတ် များ ပေါ် တင် ဆောင် လျက် အီ ဂျစ် ပြည် သို့ ဆင်း သွား ရန် ဂိ လဒ် ပြည် ဘက် မှ လာ နေ သည် ကို မြင် ကြ ၏။ ^၂၆ ယု ဒ က မိ မိ ညီ အစ် ကို တို့ အား “ငါ တို့ သည် ညီ ကို သတ် ၍ သူ ၏ သွေး ကို ဖုံး ကွယ် ထား လျှင် မည် သည့် အ ကျိုး ရှိ မည် နည်း။ ^၂၇ လာ ကြ။ သူ့ ကို ဣ ရှ မေ လ လူ မျိုး တို့ ထံ ရောင်း လိုက် ကြ စို့။ သူ သည် ငါ တို့ ၏ ညီ၊ ငါ တို့ ၏ သွေး သား ဖြစ် သော ကြောင့် သူ့ အ ပေါ် လက် မ ရောက် စေ ကြ နှင့်” ဟု ဆို ၏။ ညီ အစ် ကို တို့ သည် လည်း သူ့ ကို နာ ခံ ကြ ၏။ ^၂၈ မိ ဒျန် လူ မျိုး ကုန် သည် တို့ ဖြတ် လာ ကြ သော အ ခါ အစ် ကို တို့ သည် ယော သပ် ကို တွင်း ထဲ မှ ဆွဲ ထုတ် ၍ ငွေ ရှယ် ကယ် နှစ် ဆယ် ဖြင့် ယော သပ် ကို ဣ ရှ မေ လ လူ မျိုး တို့ ထံ ရောင်း လိုက် ၏။ ထို သူ တို့ သည် လည်း ယော သပ် ကို အီ ဂျစ် ပြည် သို့ ခေါ် ဆောင် သွား ကြ ၏။

^၂၉ ရု ဗင် သည် တွင်း သို့ ပြန် လာ သော အ ခါ တွင်း ထဲ ၌ ယော သပ် မ ရှိ သ ဖြင့် မိ မိ ၏ အ ဝတ် ကို ဆုတ် ဖြဲ ပြီး လျှင်၊ ^၃၀ ညီ တို့ ထံ သို့ ပြန် လာ ၍ “သူ ငယ် မ ရှိ တော့ ပါ တ ကား။ ငါ သည် အ ဘယ် သို့ သွား ရ ပါ မည် နည်း” ဟု ဆို လေ ၏။

^၃၁ သူ တို့ သည် ယော သပ် ၏ သင် တိုင်း ကို ယူ ၍ ဆိတ် သ ငယ် အ ထီး တစ် ကောင် ကို သတ် ပြီး လျှင် ဆိတ် သွေး ထဲ ၌ ထို သင် တိုင်း ကို နှစ် လေ ၏။ ^၃၂ ထို့ နောက် ထို ရောင် စုံ သင် တိုင်း ကို အ ချို့ တို့ နှင့် ပို့ လိုက် သ ဖြင့် သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ဖ ခင် ထံ သို့ ယူ ဆောင် လာ က “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဤ အင်္ကျီ ကို တွေ့ ရှိ ပါ သည်။ အ ဖေ့ သား ၏ သင် တိုင်း ဟုတ်၊ မ ဟုတ် ကြည့် ပါ” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၃၃ ဖ ခင် သည် ထို အင်္ကျီ ကို ကြည့် ၍ “ငါ့ သား ၏ သင် တိုင်း ဖြစ် ၏။ သူ့ ကို သား ရဲ တိ ရစ္ဆာန် ကိုက် စား လေ ပြီ။ ယော သပ် သည် အ မှန် ပင် အ ပိုင်း ပိုင်း ကိုက် ဖြတ် ခြင်း ခံ ရ ပြီ တ ကား” ဟု ပြော ဆို လေ ၏။ ^၃၄ ယာ ကုပ် သည် မိ မိ အ ဝတ် ကို ဆုတ် ဖြဲ ၍ ခါး ၌ လျှော် တေ အ ဝတ် ကို စည်း ကာ မိ မိ သား အ တွက် ရက် ပေါင်း များ စွာ ငို ကြွေး မြည် တမ်း လေ ၏။

 ^၃၅ သူ ၏ သား သ မီး အ ပေါင်း တို့ သည် သူ့ ကို ကြိုး စား ၍ နှစ် သိမ့် ကြ ၏။ သို့ သော် သူ သည် နှစ် သိမ့် ခြင်း ကို ငြင်း ဆန် လျက် “အ ကယ် စင် စစ် ငါ သည် ငါ့ သား ရှိ ရာ မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ငို ကြွေး မြည် တမ်း လျက် ဆင်း သွား တော့ မည်” ဟု ဆို ၏။ ထို သို့ ယော သပ် ၏ ဖ ခင် သည် သား ကြောင့် ငို ကြွေး လေ ၏။

^၃၆ မိ ဒျန် လူ မျိုး တို့ သည် အီ ဂျစ် ပြည် တွင် ယော သပ် ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ မှူး မတ် ဖြစ် သည့် ကိုယ် ရံ တော် မှူး ပေါ တိ ဖာ ထံ ရောင်း လိုက် ကြ ၏။

37

¹ Jacob lived in the land of his father’s travels, in the land of Canaan. ² This is the history of the generations of Jacob. Joseph, being seventeen years old, was feeding the flock with his brothers. He was a boy with the sons of Bilhah and Zilpah, his father’s wives. Joseph brought an evil report of them to their father.

³ Now Israel loved Joseph more than all his children, because he was the son of his old age, and he made him a tunic of many colors. ⁴ His brothers saw that their father loved him more than all his brothers, and they hated him, and couldn’t speak peaceably to him.

⁵ Joseph dreamed a dream, and he told it to his brothers, and they hated him all the more. ⁶ He said to them, “Please hear this dream which I have dreamed: ⁷ for behold, we were binding sheaves in the field, and behold, my sheaf arose and also stood upright; and behold, your sheaves came around, and bowed down to my sheaf.” ⁸ His brothers asked him, “Will you indeed reign over us? Will you indeed have dominion over us?” They hated him all the more for his dreams and for his words.

⁹ He dreamed yet another dream, and told it to his brothers, and said, “Behold, I have dreamed yet another dream: and behold, the sun and the moon and eleven stars bowed down to me.” ¹⁰ He told it to his father and to his brothers. His father rebuked him, and said to him, “What is this dream that you have dreamed? Will I and your mother and your brothers indeed come to bow ourselves down to the earth before you?” ¹¹ His brothers envied him, but his father kept this saying in mind.

¹² His brothers went to feed their father’s flock in Shechem. ¹³ Israel said to Joseph, “Aren’t your brothers feeding the flock in Shechem? Come, and I will send you to them.” He said to him, “Here I am.” ¹⁴ He said to him, “Go now, see whether it is well with your brothers, and well with the flock; and bring me word again.” So he sent him out of the valley of Hebron, and he came to Shechem.

¹⁵ A certain man found him, and behold, he was wandering in the field. The man asked him, “What are you looking for?” ¹⁶ He said, “I am looking for my brothers. Tell me, please, where they are feeding the flock.” ¹⁷ The man said, “They have left here, for I heard them say, ‘Let’s go to Dothan.’ ” Joseph went after his brothers, and found them in Dothan.

¹⁸ They saw him afar off, and before he came near to them, they conspired against him to kill him. ¹⁹ They said to one another, “Behold, this dreamer comes. ²⁰ Come now therefore, and let’s kill him, and cast him into one of the pits, and we will say, ‘An evil animal has devoured him.’ We will see what will become of his dreams.” ²¹ Reuben heard it, and delivered him out of their hand, and said, “Let’s not take his life.” ²² Reuben said to them, “Shed no blood. Throw him into this pit that is in the wilderness, but lay no hand on him”—that he might deliver him out of their hand, to restore him to his father.

²³ When Joseph came to his brothers, they stripped Joseph of his tunic, the tunic of many colors that was on him; ²⁴ and they took him, and threw him into the pit. The pit was empty. There was no water in it.

²⁵ They sat down to eat bread, and they lifted up their eyes and looked, and saw a caravan of Ishmaelites was coming from Gilead, with their camels bearing spices and balm and myrrh, going to carry it down to Egypt. ²⁶ Judah said to his brothers, “What profit is it if we kill our brother and conceal his blood? ²⁷ Come, and let’s sell him to the Ishmaelites, and not let our hand be on him; for he is our brother, our flesh.” His brothers listened to him. ²⁸ Midianites who were merchants passed by, and they drew and lifted up Joseph out of the pit, and sold Joseph to the Ishmaelites for twenty pieces of silver. The merchants brought Joseph into Egypt.

²⁹ Reuben returned to the pit, and saw that Joseph wasn’t in the pit; and he tore his clothes. ³⁰ He returned to his brothers, and said, “The child is no more; and I, where will I go?”

³¹ They took Joseph’s tunic, and killed a male goat, and dipped the tunic in the blood. ³² They took the tunic of many colors, and they brought it to their father, and said, “We have found this. Examine it, now, and see if it is your son’s tunic or not.” ³³ He recognized it, and said, “It is my son’s tunic. An evil animal has devoured him. Joseph is without doubt torn in pieces.” ³⁴ Jacob tore his clothes, and put sackcloth on his waist, and mourned for his son many days.

³⁵ All his sons and all his daughters rose up to comfort him, but he refused to be comforted. He said, “For I will go down to Sheol Sheol is the place of the dead. to my son, mourning.” His father wept for him.

³⁶ The Midianites sold him into Egypt to Potiphar, an officer of Pharaoh’s, the captain of the guard.

၃၇

^၁ ယာ ကုပ် သည် မိ မိ ဖ ခင် တည်း ခို နေ ထိုင် ရာ ပြည် ဖြစ် သည့် ခါ နာန် ပြည် ၌ နေ ထိုင် ၏။ ^၂ ယာ ကုပ် ၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိ ကား ဤ သို့ ဖြစ် ၏။ ယော သပ် သည် အ သက် တစ် ဆယ့် ခု နစ် နှစ် ရှိ ၍ မိ မိ အစ် ကို တို့ နှင့် အ တူ သိုး ဆိတ် တို့ ကို ထိန်း ကျောင်း လျက် နေ ၏။ သူ သည် အ သက် ငယ် ၍ ဖ ခင် ၏ မ ယား ဗိ လ ဟာ နှင့် ဇိ လ ပ ၏ သား တို့ နှင့် အ တူ နေ ၏။ ယော သပ် သည် သူ တို့ ၏ မ ကောင်း သ တင်း ကို ဖ ခင် အား ပြော လေ့ ရှိ ၏။

^၃ အစ္စ ရေး သည် ယော သပ် ကို အ သက် ကြီး မှ ရ သော ကြောင့် သား အား လုံး ထက် သူ့ ကို ပို ၍ ချစ် သ ဖြင့် ရောင် စုံ သင် တိုင်း ကို သူ့ အ တွက် ချုပ် ပေး ၏။ ^၄ ဖ ခင် က သူ့ ကို ညီ အစ် ကို အား လုံး ထက် ပို ၍ ချစ် ကြောင်း သူ့ အစ် ကို တို့ သိ မြင် သော အ ခါ သူ့ ကို မုန်း ၍ သူ့ အား ချို သာ စွာ မ ပြော ဆို နိုင် ကြ ချေ။

^၅ ယော သပ် သည် အိပ် မက် မက် ၍ သူ့ အစ် ကို တို့ အား ပြော ပြ လေ ၏။ ထို အ ခါ သူ တို့ သည် သူ့ ကို ပို ၍ ပင် မုန်း ကြ ၏။ ^၆ ယော သပ် က သူ တို့ အား “အ ကျွန်ုပ် မက် သော အိပ် မက် ကို နား ထောင် ကြ ပါ။ ^၇ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် လယ် ၌ ကောက် လှိုင်း များ စည်း နေ ကြ ရာ အ ကျွန်ုပ် ၏ ကောက် လှိုင်း စည်း သည် ထ ၍ မတ် တတ် ရပ် လေ ၏။ ထို အ ခါ အစ် ကို တို့ ၏ ကောက် လှိုင်း စည်း များ သည် ဝိုင်း လာ ၍ အ ကျွန်ုပ် ၏ ကောက် လှိုင်း စည်း ကို ပျပ် ဝပ် ကြ ၏” ဟု ဆို လေ ၏။ ^၈ သူ တို့ က လည်း “သင် သည် ငါ တို့ ကို အ မှန် ပင် စိုး စံ မည် လော။ ငါ တို့ ကို အ မှန် ပင် အုပ် စိုး မည် လော” ဟု ဆို ၍ သူ ၏ အိပ် မက် ကြောင့် လည်း ကောင်း၊ သူ ၏ စ ကား တို့ ကြောင့် လည်း ကောင်း သူ့ ကို ပို ၍ ပင် မုန်း ကြ ၏။

^၉ တစ် ဖန် ယော သပ် သည် ထပ် ၍ အိပ် မက် မက် ပြန် သ ဖြင့် မိ မိ အစ် ကို တို့ အား “အ ကျွန်ုပ် သည် ထပ် ၍ အိပ် မက် မက် ပြန် ၏။ နေ၊ လ နှင့် ကြယ် တစ် ဆယ့် တစ် လုံး တို့ သည် အ ကျွန်ုပ် ကို ပျပ် ဝပ် ကြ ၏” ဟု ပြော ပြ လေ ၏။ ^၁၀ ထို သို့ သူ သည် မိ မိ ဖ ခင် နှင့် အစ် ကို တို့ အား ပြော ပြ သော အ ခါ ဖ ခင် က “သင် မက် သော အိပ် မက် ကား မည် သို့ နည်း။ ငါ နှင့် သင် ၏ မိ ခင်၊ သင် ၏ အစ် ကို တို့ သည် အ မှန် ပင် လာ ၍ သင့် ရှေ့ ၌ မြေ မှာ ပျပ် ဝပ် ရ မည် လော” ဟု ဆို လျက် သူ့ ကို ဆုံး မ လေ ၏။ ^၁၁ အစ် ကို တို့ သည် သူ့ ကို မ နာ လို ဖြစ် ကြ ၏။ ဖ ခင် မူ ကား ထို အ ကြောင်း အ ရာ ကို စိတ် နှ လုံး ထဲ မှတ် ကျုံး ထား လေ ၏။

^၁၂ ထို့ နောက် ယော သပ် ၏ အစ် ကို တို့ သည် ရှေ ခင် မြို့ အ နီး တွင် ဖ ခင် ၏ သိုး ဆိတ် တို့ ကို ထိန်း ကျောင်း ရန် ထွက် ခွာ သွား ကြ ၏။ ^၁၃ အစ္စ ရေး က ယော သပ် အား “သင် ၏ အစ် ကို တို့ သည် ရှေ ခင် မြို့ အ နီး ၌ သိုး ဆိတ် တို့ ကို ထိန်း ကျောင်း နေ သည် မ ဟုတ် လော။ လာ ပါ။ သင့် ကို သူ တို့ ထံ သို့ ငါ စေ လွှတ် မည်” ဟု ဆို လျှင် သူ က “ဟုတ် ကဲ့ ပါ” ဟု ဆို ၏။ ^၁၄ ဖ ခင် က လည်း “ယ ခု သွား ၍ သင် ၏ အစ် ကို တို့ အ ခြေ အ နေ ကောင်း သ လော၊ သိုး ဆိတ် တို့ အ ခြေ အ နေ ကောင်း သ လော ကြည့် ရှု ပြီး လျှင် ငါ့ ထံ ပြန် လာ အ ကြောင်း ကြား လော့” ဟု ဆို ပြီး လျှင် သူ့ ကို ဟေ ‌ဗြုန် ချိုင်း ဝှမ်း မှ စေ လွှတ် လိုက် ၏။ ယော သပ် သည် ရှေ ခင် မြို့ သို့ ရောက် ပြီး၊

^၁၅ ကွင်း ပြင် ၌ လှည့် လည် နေ စဉ် လူ တစ် ယောက် က သူ့ ကို တွေ့ ၍ “ဘာ ကို ရှာ နေ သ နည်း” ဟု သူ့ အား မေး လေ ၏။ ^၁၆ သူ က လည်း “အ ကျွန်ုပ် ၏ အစ် ကို တို့ ကို ရှာ နေ ပါ သည်။ သူ တို့ သည် သိုး ဆိတ် တို့ ကို အ ဘယ် မှာ ထိန်း ကျောင်း နေ သည် ကို အ ကျွန်ုပ် အား ပြော ပြ ပါ” ဟု ဆို လျှင်၊ ^၁၇ ထို လူ က “သူ တို့ သည် ဤ နေ ရာ မှ ထွက် သွား ကြ ပြီ။ ‘ဒေါ သန် အ ရပ် သို့ ငါ တို့ သွား ကြ စို့’ ဟု သူ တို့ ပြော ဆို နေ ကြ သည် ကို ငါ ကြား သည်” ဟု ဆို ၏။ ထို့ ကြောင့် ယော သပ် သည် မိ မိ အစ် ကို တို့ နောက် သို့ လိုက် သွား ရာ ဒေါ သန် အ ရပ် ၌ သူ တို့ ကို တွေ့ လေ ၏။

^၁၈ ယော သပ် သည် အစ် ကို တို့ ထံ သို့ မ ရောက် မီ အစ် ကို တို့ သည် သူ့ ကို အ ဝေး မှ လှမ်း မြင် ၍ သူ့ ကို သတ် ရန် တိုင် ပင် လျက်၊ ^၁၉ “ကြည့် ပါ၊ အိပ် မက် ဆ ရာ လာ နေ ပြီ။ ^၂၀ လာ ကြ။ သူ့ ကို သတ် ပြီး တွင်း တစ် ခု ခု ထဲ သို့ ပစ် ချ လိုက် ကြ စို့။ ‘သား ရဲ တိ ရစ္ဆာန် သည် သူ့ ကို ကိုက် စား ပြီ’ ဟု ငါ တို့ ပြော ကြ မည်။ ထို အ ခါ သူ ၏ အိပ် မက် မည် သို့ ဖြစ် လာ မည် ကို ငါ တို့ ကြည့် ကြ မည်” ဟု အ ချင်း ချင်း ပြော ဆို ကြ ၏။ ^၂၁ ရု ဗင် သည် ကြား လျှင် “သူ့ ကို မ သတ် ဘဲ နေ ကြ စို့” ဟု ဆို လျက် ယော သပ် ကို သူ တို့ လက် ထဲ မှ ကယ် နုတ် ၏။ ^၂၂ တစ် ဖန် ရု ဗင် က “သွေး မ သွန်း ကြ နှင့်။ တော ကန္တာ ရ ရှိ ဤ တွင်း ထဲ သို့ သူ့ ကို ပစ် ချ ကြ စို့။ သူ့ အ ပေါ် လက် မ ရောက် စေ ကြ နှင့်” ဟု ဆို ၏။ ဤ သို့ ဆို ခြင်း မှာ ယော သပ် ကို သူ တို့ လက် မှ ကယ် နုတ် ၍ ဖ ခင် ထံ သို့ ပြန် ပို့ ရန် အ တွက် ဖြစ် ၏။

^၂၃ ယော သပ် သည် အစ် ကို တို့ ထံ သို့ ရောက် လာ သော အ ခါ သူ တို့ သည် ယော သပ် ၏ သင် တိုင်း ဖြစ် သော သူ့ ကိုယ် ပေါ် ရှိ ရောင် စုံ သင် တိုင်း ကို ချွတ် ပြီး လျှင်၊ ^၂၄ သူ့ ကို ခေါ် သွား ၍ တွင်း ထဲ သို့ ပစ် ချ လိုက် ကြ ၏။ ထို တွင်း သည် ရေ မ ရှိ သော တွင်း လွတ် ဖြစ် ၏။

^၂၅ ထို့ နောက် သူ တို့ သည် အ စား အ စာ စား သောက် ရန် ထိုင် ကြ ၏။ ထို အ ခါ သူ တို့ မျှော် ကြည့် ရာ ဣ ရှ မေ လ လူ မျိုး ခ ရီး သွား လူ တစ် စု သည် နံ့ သာ မျိုး များ၊ လိမ်း ဆေး များ နှင့် မု ရန် စေး များ ကို ကု လား အုတ် များ ပေါ် တင် ဆောင် လျက် အီ ဂျစ် ပြည် သို့ ဆင်း သွား ရန် ဂိ လဒ် ပြည် ဘက် မှ လာ နေ သည် ကို မြင် ကြ ၏။ ^၂၆ ယု ဒ က မိ မိ ညီ အစ် ကို တို့ အား “ငါ တို့ သည် ညီ ကို သတ် ၍ သူ ၏ သွေး ကို ဖုံး ကွယ် ထား လျှင် မည် သည့် အ ကျိုး ရှိ မည် နည်း။ ^၂၇ လာ ကြ။ သူ့ ကို ဣ ရှ မေ လ လူ မျိုး တို့ ထံ ရောင်း လိုက် ကြ စို့။ သူ သည် ငါ တို့ ၏ ညီ၊ ငါ တို့ ၏ သွေး သား ဖြစ် သော ကြောင့် သူ့ အ ပေါ် လက် မ ရောက် စေ ကြ နှင့်” ဟု ဆို ၏။ ညီ အစ် ကို တို့ သည် လည်း သူ့ ကို နာ ခံ ကြ ၏။ ^၂၈ မိ ဒျန် လူ မျိုး ကုန် သည် တို့ ဖြတ် လာ ကြ သော အ ခါ အစ် ကို တို့ သည် ယော သပ် ကို တွင်း ထဲ မှ ဆွဲ ထုတ် ၍ ငွေ ရှယ် ကယ် နှစ် ဆယ် ဖြင့် ယော သပ် ကို ဣ ရှ မေ လ လူ မျိုး တို့ ထံ ရောင်း လိုက် ၏။ ထို သူ တို့ သည် လည်း ယော သပ် ကို အီ ဂျစ် ပြည် သို့ ခေါ် ဆောင် သွား ကြ ၏။

^၂၉ ရု ဗင် သည် တွင်း သို့ ပြန် လာ သော အ ခါ တွင်း ထဲ ၌ ယော သပ် မ ရှိ သ ဖြင့် မိ မိ ၏ အ ဝတ် ကို ဆုတ် ဖြဲ ပြီး လျှင်၊ ^၃၀ ညီ တို့ ထံ သို့ ပြန် လာ ၍ “သူ ငယ် မ ရှိ တော့ ပါ တ ကား။ ငါ သည် အ ဘယ် သို့ သွား ရ ပါ မည် နည်း” ဟု ဆို လေ ၏။

^၃၁ သူ တို့ သည် ယော သပ် ၏ သင် တိုင်း ကို ယူ ၍ ဆိတ် သ ငယ် အ ထီး တစ် ကောင် ကို သတ် ပြီး လျှင် ဆိတ် သွေး ထဲ ၌ ထို သင် တိုင်း ကို နှစ် လေ ၏။ ^၃၂ ထို့ နောက် ထို ရောင် စုံ သင် တိုင်း ကို အ ချို့ တို့ နှင့် ပို့ လိုက် သ ဖြင့် သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ဖ ခင် ထံ သို့ ယူ ဆောင် လာ က “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဤ အင်္ကျီ ကို တွေ့ ရှိ ပါ သည်။ အ ဖေ့ သား ၏ သင် တိုင်း ဟုတ်၊ မ ဟုတ် ကြည့် ပါ” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၃၃ ဖ ခင် သည် ထို အင်္ကျီ ကို ကြည့် ၍ “ငါ့ သား ၏ သင် တိုင်း ဖြစ် ၏။ သူ့ ကို သား ရဲ တိ ရစ္ဆာန် ကိုက် စား လေ ပြီ။ ယော သပ် သည် အ မှန် ပင် အ ပိုင်း ပိုင်း ကိုက် ဖြတ် ခြင်း ခံ ရ ပြီ တ ကား” ဟု ပြော ဆို လေ ၏။ ^၃၄ ယာ ကုပ် သည် မိ မိ အ ဝတ် ကို ဆုတ် ဖြဲ ၍ ခါး ၌ လျှော် တေ အ ဝတ် ကို စည်း ကာ မိ မိ သား အ တွက် ရက် ပေါင်း များ စွာ ငို ကြွေး မြည် တမ်း လေ ၏။

 ^၃၅ သူ ၏ သား သ မီး အ ပေါင်း တို့ သည် သူ့ ကို ကြိုး စား ၍ နှစ် သိမ့် ကြ ၏။ သို့ သော် သူ သည် နှစ် သိမ့် ခြင်း ကို ငြင်း ဆန် လျက် “အ ကယ် စင် စစ် ငါ သည် ငါ့ သား ရှိ ရာ မ ရ ဏာ နိုင် ငံ သို့ ငို ကြွေး မြည် တမ်း လျက် ဆင်း သွား တော့ မည်” ဟု ဆို ၏။ ထို သို့ ယော သပ် ၏ ဖ ခင် သည် သား ကြောင့် ငို ကြွေး လေ ၏။

^၃၆ မိ ဒျန် လူ မျိုး တို့ သည် အီ ဂျစ် ပြည် တွင် ယော သပ် ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ မှူး မတ် ဖြစ် သည့် ကိုယ် ရံ တော် မှူး ပေါ တိ ဖာ ထံ ရောင်း လိုက် ကြ ၏။

37

¹ Jacob lived in the land of his father’s travels, in the land of Canaan. ² This is the history of the generations of Jacob. Joseph, being seventeen years old, was feeding the flock with his brothers. He was a boy with the sons of Bilhah and Zilpah, his father’s wives. Joseph brought an evil report of them to their father.

³ Now Israel loved Joseph more than all his children, because he was the son of his old age, and he made him a tunic of many colors. ⁴ His brothers saw that their father loved him more than all his brothers, and they hated him, and couldn’t speak peaceably to him.

⁵ Joseph dreamed a dream, and he told it to his brothers, and they hated him all the more. ⁶ He said to them, “Please hear this dream which I have dreamed: ⁷ for behold, we were binding sheaves in the field, and behold, my sheaf arose and also stood upright; and behold, your sheaves came around, and bowed down to my sheaf.” ⁸ His brothers asked him, “Will you indeed reign over us? Will you indeed have dominion over us?” They hated him all the more for his dreams and for his words.

⁹ He dreamed yet another dream, and told it to his brothers, and said, “Behold, I have dreamed yet another dream: and behold, the sun and the moon and eleven stars bowed down to me.” ¹⁰ He told it to his father and to his brothers. His father rebuked him, and said to him, “What is this dream that you have dreamed? Will I and your mother and your brothers indeed come to bow ourselves down to the earth before you?” ¹¹ His brothers envied him, but his father kept this saying in mind.

¹² His brothers went to feed their father’s flock in Shechem. ¹³ Israel said to Joseph, “Aren’t your brothers feeding the flock in Shechem? Come, and I will send you to them.” He said to him, “Here I am.” ¹⁴ He said to him, “Go now, see whether it is well with your brothers, and well with the flock; and bring me word again.” So he sent him out of the valley of Hebron, and he came to Shechem.

¹⁵ A certain man found him, and behold, he was wandering in the field. The man asked him, “What are you looking for?” ¹⁶ He said, “I am looking for my brothers. Tell me, please, where they are feeding the flock.” ¹⁷ The man said, “They have left here, for I heard them say, ‘Let’s go to Dothan.’ ” Joseph went after his brothers, and found them in Dothan.

¹⁸ They saw him afar off, and before he came near to them, they conspired against him to kill him. ¹⁹ They said to one another, “Behold, this dreamer comes. ²⁰ Come now therefore, and let’s kill him, and cast him into one of the pits, and we will say, ‘An evil animal has devoured him.’ We will see what will become of his dreams.” ²¹ Reuben heard it, and delivered him out of their hand, and said, “Let’s not take his life.” ²² Reuben said to them, “Shed no blood. Throw him into this pit that is in the wilderness, but lay no hand on him”—that he might deliver him out of their hand, to restore him to his father.

²³ When Joseph came to his brothers, they stripped Joseph of his tunic, the tunic of many colors that was on him; ²⁴ and they took him, and threw him into the pit. The pit was empty. There was no water in it.

²⁵ They sat down to eat bread, and they lifted up their eyes and looked, and saw a caravan of Ishmaelites was coming from Gilead, with their camels bearing spices and balm and myrrh, going to carry it down to Egypt. ²⁶ Judah said to his brothers, “What profit is it if we kill our brother and conceal his blood? ²⁷ Come, and let’s sell him to the Ishmaelites, and not let our hand be on him; for he is our brother, our flesh.” His brothers listened to him. ²⁸ Midianites who were merchants passed by, and they drew and lifted up Joseph out of the pit, and sold Joseph to the Ishmaelites for twenty pieces of silver. The merchants brought Joseph into Egypt.

²⁹ Reuben returned to the pit, and saw that Joseph wasn’t in the pit; and he tore his clothes. ³⁰ He returned to his brothers, and said, “The child is no more; and I, where will I go?”

³¹ They took Joseph’s tunic, and killed a male goat, and dipped the tunic in the blood. ³² They took the tunic of many colors, and they brought it to their father, and said, “We have found this. Examine it, now, and see if it is your son’s tunic or not.” ³³ He recognized it, and said, “It is my son’s tunic. An evil animal has devoured him. Joseph is without doubt torn in pieces.” ³⁴ Jacob tore his clothes, and put sackcloth on his waist, and mourned for his son many days.

³⁵ All his sons and all his daughters rose up to comfort him, but he refused to be comforted. He said, “For I will go down to Sheol Sheol is the place of the dead. to my son, mourning.” His father wept for him.

³⁶ The Midianites sold him into Egypt to Potiphar, an officer of Pharaoh’s, the captain of the guard.