၄၇

^၁ ထို့ နောက် ယော သပ် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ သို့ သွား ၍ “အ ကျွန်ုပ် ၏ ဖ ခင် နှင့် ညီ အစ် ကို တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ သိုး ဆိတ် များ၊ နွား များ မှ စ ၍ သူ တို့ ပိုင် ဆိုင် သော အ ရာ အား လုံး တို့ နှင့် တ ကွ ခါ နာန် ပြည် မှ ဂေါ ရှင် အ ရပ် သို့ ရောက် လာ ကြ ပါ ပြီ” ဟု လျှောက် ဆို ၏။ ^၂ ယော သပ် သည် မိ မိ ညီ အစ် ကို များ ထဲ မှ ငါး ယောက် ကို ရွေး ပြီး ဖာ ရော မင်း ကြီး ရှေ့ သို့ သွင်း လေ ၏။

^၃ ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် ၏ ညီ အစ် ကို တို့ အား “သင် တို့ သည် မည် သည့် အ လုပ် ကို လုပ် ကိုင် ကြ သ နည်း” ဟု မေး လျှင် သူ တို့ က “အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဘိုး ဘေး မှ စ ၍ သ ခင့် အ စေ အ ပါး အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သိုး ထိန်း များ ဖြစ် ကြ ပါ ၏” ဟု ဖာ ရော မင်း ကြီး အား လျှောက် ကြ ၏။ ^၄ တစ် ဖန် သူ တို့ က “ခါ နာန် ပြည် ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း‌ ဘေး အ လွန် ဆိုး ရွား သ ဖြင့် သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ ၌ ရှိ သော သိုး ဆိတ် များ အ တွက် စား ကျက် မ ရှိ သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဤ ပြည် ၌ တည်း ခို နေ ထိုင် ရန် ရောက် လာ ကြ ပါ ၏။ သို့ ဖြစ် ၍ သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ ကို ဂေါ ရှင် အ ရပ် ၌ နေ ထိုင် ခွင့် ပြု ပါ” ဟု ဖာ ရော မင်း ကြီး အား လျှောက် ကြ ၏။

^၅ ထို အ ခါ ဖာ ‌ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “သင့် ဖ ခင် နှင့် သင့် ညီ အစ် ကို တို့ သည် သင့် ထံ သို့ ရောက် လာ ကြ ပြီ။ ^၆ အီ ဂျစ် ပြည် သည် သင့် ရှေ့ ၌ ရှိ ၏။ သင့် ဖ ခင် နှင့် သင့် ညီ အစ် ကို တို့ ကို ဤ ပြည် ၏ အ ကောင်း ဆုံး နေ ရာ ၌ နေ ရာ ချ လော့။ ဂေါ ရှင် အ ရပ် ၌ နေ ထိုင် စေ လော့။ သူ တို့ ထဲ ၌ အ ရည် အ ချင်း ရှိ‌ သော သူ တို့ ကို သင် သိ မြင် လျှင် သူ တို့ အား ငါ ၏ တိ ရစ္ဆာန် ကို ထိန်း ကျောင်း ကွပ် ကဲ သူ အ ဖြစ် ခန့် ထား လော့” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။

^၇ ထို့ နောက် ယော သပ် သည် မိ မိ ဖ ခင် ယာ ကုပ် ကို ခေါ် ဆောင် လာ ၍ ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ ရှေ့ ၌ ရပ် စေ ၏။ ယာ ကုပ် သည် လည်း ဖာ ရော မင်း ကြီး ကို ကောင်း ချီး ပေး လေ ၏။ ^၈ ဖာ ရော မင်း ကြီး က “သင် အ သက် ရှင် ခဲ့ သော နေ့ ရက် နှစ် ကာ လ မည် မျှ ရှိ ပြီ နည်း” ဟု ယာ ကုပ် အား မေး လျှင်၊ ^၉ ယာ ကုပ် က “အ ကျွန်ုပ် အ သက် ရှင် ခဲ့ သော နေ့ ရက် နှစ် ကာ လ မှာ တစ် ရာ့ သုံး ဆယ် ရှိ ပါ ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် အ သက် ရှင် သော နှစ် ကာ လ သည် တို တောင်း ၍ ဆိုး ရွား ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် ဘိုး ဘေး တို့ အ သက် ရှင် ခဲ့ သော နေ့ ရက် နှစ် ကာ လ ကို မ မီ ပါ” ဟု လျှောက် လေ ၏။ ^၁၀ ထို့ နောက် ယာ ကုပ် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ကို ကောင်း ချီး ပေး ပြီး လျှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ ရှေ့ မှ ထွက် သွား လေ ၏။

^၁၁ ယော သပ် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး မိန့် မှာ သည့် အ တိုင်း မိ မိ ဖ ခင် နှင့် မိ မိ ညီ အစ် ကို တို့ ကို နေ ရာ ချ ပေး ၏။ အီ ဂျစ် ပြည် ရှိ အ ကောင်း ဆုံး နေ ရာ ဖြစ် သော ရာ မ သက် အ ရပ် ကို သူ တို့ ပိုင် ဆိုင် ရာ အ ဖြစ် ပေး ၏။ ^၁၂ ထို့ ပြင် ယော သပ် သည် မိ မိ ဖ ခင်၊ မိ မိ ညီ အစ် ကို တို့ မှ စ ၍ ဖ ခင် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား အား လုံး တို့ ၌ ရှိ သော က‌ လေး အ ရေ အ တွက် အ လိုက် အ စား အ စာ ထောက် ပံ့ ၏။

^၁၃ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် အ လွန် ဆိုး ရွား သော ကြောင့် အ ပြည် ပြည် ၌ စား စ ရာ မ ရှိ တော့ ပေ။ ထို ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ကြောင့် အီ ဂျစ် ပြည် နှင့် ခါ နာန် ပြည် သည် ဆင်း ရဲ ဒုက္ခ ခံ ရ လေ ၏။ ^၁၄ အီ ဂျစ် ပြည် နှင့် ခါ နာန် ပြည် မှ လူ တို့ စား နပ် ရိက္ခာ ဝယ် ယူ ကြ သ ဖြင့် ရ ရှိ သော ငွေ အား လုံး ကို ယော သပ် သည် စု သိမ်း ၍ ထို ငွေ ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ နန်း တော် သို့ သွင်း လေ ၏။

^၁၅ အီ ဂျစ် ပြည် နှင့် ခါ နာန် ပြည် ၌ ငွေ ကုန် သော အ ခါ အီ ဂျစ် ပြည် သား အ ပေါင်း တို့ သည် ယော သပ် ထံ သို့ လာ ၍ “အ ကျွန်ုပ် တို့ ငွေ ကုန် ပါ ပြီ။ သ ခင့် ရှေ့ ၌ အ ဘယ် ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ သေ ရ မည် နည်း။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို စား စ ရာ ပေး ပါ လော့” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၁၆ ထို အ ခါ ယော သပ် က “ငွေ ကုန် လျှင် သင် တို့ ၏ တိ ရစ္ဆာန် တို့ ကို ယူ ခဲ့ ကြ လော့။ သင် တို့ ၏ တိ ရစ္ဆာန် အ စား စား စ ရာ ကို သင် တို့ အား ငါ ပေး မည်” ဟု ဆို လေ ‌၏။ ^၁၇ သို့ ဖြစ် ၍ သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ တိ ရစ္ဆာန် တို့ ကို ယော သပ် ထံ သို့ ယူ ဆောင် လာ ကြ ၏။ ထို အ ခါ ယော သပ် သည် မြင်း များ၊ သိုး ဆိတ် နွား စ သည့် တိ ရစ္ဆာန် များ၊ မြည်း များ အ စား စား စ ရာ ကို သူ တို့ အား ပေး လေ ၏။ ယော သပ် သည် ထို နှစ် ၌ သူ တို့ ယူ ဆောင် လာ သော တိ ရစ္ဆာန် အား လုံး အ စား သူ တို့ အား စား စ ရာ ကို ထောက် ပံ့ ပေး လေ ၏။

^၁၈ ထို နှစ် ကုန် ပြီး ဒု တိ ယ နှစ် ၌ သူ တို့ သည် ယော သပ် ထံ သို့ ရောက် လာ ၍ “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင့် အား မည် သည့် အ ရာ ကို မျှ မ ထိမ် ဝှက် ထား ပါ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ငွေ ကုန် ပါ ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ တိ ရစ္ဆာန် တို့ သည် လည်း သ ခင့် ဥစ္စာ ဖြစ် ပါ ပြီ။ သ ခင့် ရှေ့ ၌ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ကိုယ် ခန္ဓာ နှင့် မြေ မှ တစ် ပါး မည် သည့် အ ရာ မျှ မ ကျန် တော့ ပါ။ ^၁၉ အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ မြေ သည် သ ခင့် ရှေ့ ၌ အ ဘယ် ကြောင့် ပျက် စီး ရ ပါ မည် နည်း။ အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ မြေ ကို ဝယ် ၍ ထို အ စား စား စ ရာ ပေး ပါ လော့။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ မြေ နှင့် တ ကွ ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ ၌ ကျွန် ခံ ပါ မည်။ အ ကျွန်ုပ် တို့ မ သေ ဘဲ အ သက် ရှင် ကြ ရ မည့် အ ကြောင်း၊ မြေ သည် လည်း မ ပျက် စီး မည့် အ ကြောင်း မျိုး စေ့ ကို ပေး ပါ လော့” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၂၀ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် အီ ဂျစ် လူ မျိုး တို့ အ ပေါ် ဆိုး ရွား စွာ ကျ ရောက် သ ဖြင့် သူ တို့ အ သီး သီး ပိုင် သော မြေ ကို ရောင်း ကြ ၏။ ထို့ ကြောင့် ယော သပ် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး အ ဖို့ အီ ဂျစ် ပြည် ရှိ မြေ အား လုံး ကို ဝယ် ယူ‌ လေ ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် ထို မြေ တို့ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အ ပိုင် ဖြစ် လာ ၍၊ ^၂၁ အီ ဂျစ် ပြည် ၏ နယ် နိ မိတ် အ စွန်း တစ် ဖက် မှ အ ခြား အ စွန်း တစ် ဖက် တိုင် အောင် ရှိ သော လူ တို့ ကို မြို့ များ သို့ ပြောင်း ရွှေ့ သို့ မ ဟုတ် ‘ကျွန် ပြု’။ စေ ၏။

^၂၂ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် တို့ ၏ မြေ ကို ကား မ ဝယ် ပေ။ အ ကြောင်း မူ ကား ယဇ် ပု ‌ရော ဟိတ် တို့ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ မှ အ စား အ စာ ရ ရှိ သည် ဖြစ် ၍ သူ တို့ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ပေး သော အ စား အ စာ ကို စား ရ ကြ ၏။ ထို့ ကြောင့် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ မြေ ကို မ ရောင်း ကြ ပေ။

^၂၃ ယော သပ် က လူ တို့ အား “ယ နေ့ ငါ သည် သင် တို့ နှင့် သင် တို့ ၏ မြေ ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး အ ဖို့ ဝယ် ယူ ပြီ။ သင် တို့ သည် မျိုး စေ့ ကို ယူ ၍ မြေ ၌ စိုက် ပျိုး ကြ လော့။ ^၂၄ အ သီး အ နှံ ၏ ငါး ပုံ တစ် ပုံ ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး အား ဆက် သ ရ မည်။ လေး ပုံ သည် လယ် ယာ အ တွက် မျိုး စေ့၊ သင် တို့ နှင့် တို့ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား များ မှ စ ၍ သင် တို့ ၏ က လေး များ စား သုံး ရန် အ တွက် အ စား အ စာ ဖြစ် ရ မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၂၅ သူ တို့ က လည်း “သ ခင် သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အ သက် ကို ကယ် တင် ပါ ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင့် ရှေ့ ၌ မျက် နှာ ရ ပါ စေ သော။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ ကျွန် ခံ ကြ ပါ မည်” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၂၆ ဤ သို့ ဖြင့် ငါး ပုံ တစ် ပုံ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး အ ပိုင် ဖြစ် ၏ ဟု ယော သပ် စီ ရင် ခဲ့ သော စည်း မျဉ်း ဥ ပ ဒေ သည် အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ယ နေ့ တိုင် အောင် တည် ၏။ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် တို့ ၏ မြေ ကို ကား ဖာ ရော မင်း ကြီး မ ပိုင် ‌ပေ။

^၂၇ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် အီ ဂျစ် ပြည်၊ ဂေါ ရှင် အ ရပ် ၌ နေ ထိုင် လေ ၏။ ထို ပြည် ၌ သူ တို့ သည် ကြီး ပွား ချမ်း သာ ၍ အ လွန် တိုး ပွား များ ပြား လာ ကြ ၏။ ^၂၈ ယာ ကုပ် သည် အီ ဂျစ် ပြည် ၌ တစ် ဆယ့် ခု နစ် နှစ် အ သက် ရှင် နေ ထိုင် ခဲ့ ၏။ ယာ ကုပ် အ သက် ရှင် ခဲ့ သော နေ့ ရက် နှစ် ကာ လ များ မှာ တစ် ရာ လေး ဆယ့် ခု နစ် နှစ် ဖြစ် ၏။

^၂၉ အစ္စ ရေး သည် သေ ရ မည့် နေ့ ရက် နီး လာ သော အ ခါ မိ မိ သား ‌ယော သပ် အား ခေါ် ၍ “ယ ခု ငါ သည် သင့် ရှေ့ ၌ မျက် နှာ ရ လျှင် သင် ၏ လက် ကို ငါ့ ပေါင် အောက် ၌ ထား ပါ လော့။ ငါ့ အား မေတ္တာ က ရု ဏာ ပြ ၍ သစ္စာ ပြု ပါ။ အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ငါ့ ကို မ သင်္ဂြိုဟ် ပါ နှင့်။ ^၃၀ ငါ သည် ငါ ၏ ဘိုး ဘေး တို့ နှင့် အ တူ အိပ် ပျော် သော အ ခါ သင် သည် ငါ့ ကို အီ ဂျစ် ပြည် မှ ဆောင် သွား ၍ ငါ့ ဘိုး ဘေး တို့ ၏ သင်္ချိုင်း ၌ သင်္ဂြိုဟ် ရ မည်” ဟု ဆို ၏။ ယော သပ် က လည်း “အ ဖေ့ စ ကား အ တိုင်း အ ကျွန်ုပ် ပြု ပါ မည်” ဟု ပြန် ပြော လေ ၏။ ^၃၁ အစ္စ ရေး က “ငါ့ အား ကျိန် ဆို ပါ လော့” ဟု ဆို လျှင် ယော သပ် သည် သူ့ အား ကျိန် ဆို လေ ၏။ ထို့ နောက် အစ္စ ရေး သည် ခု တင် ခေါင်း ရင်း ၌ သို့ မ ဟုတ် ‘တောင် ဝှေး ထိပ် ကို မှီ ၍’။ ပျပ် ဝပ် လေ ၏။

47

¹ Then Joseph went in and told Pharaoh, and said, “My father and my brothers, with their flocks, their herds, and all that they own, have come out of the land of Canaan; and behold, they are in the land of Goshen.” ² From among his brothers he took five men, and presented them to Pharaoh.

³ Pharaoh said to his brothers, “What is your occupation?” They said to Pharaoh, “Your servants are shepherds, both we, and our fathers.” ⁴ They also said to Pharaoh, “We have come to live as foreigners in the land, for there is no pasture for your servants’ flocks. For the famine is severe in the land of Canaan. Now therefore, please let your servants dwell in the land of Goshen.”

⁵ Pharaoh spoke to Joseph, saying, “Your father and your brothers have come to you. ⁶ The land of Egypt is before you. Make your father and your brothers dwell in the best of the land. Let them dwell in the land of Goshen. If you know any able men among them, then put them in charge of my livestock.”

⁷ Joseph brought in Jacob, his father, and set him before Pharaoh; and Jacob blessed Pharaoh. ⁸ Pharaoh said to Jacob, “How old are you?” ⁹ Jacob said to Pharaoh, “The years of my pilgrimage are one hundred thirty years. The days of the years of my life have been few and evil. They have not attained to the days of the years of the life of my fathers in the days of their pilgrimage.” ¹⁰ Jacob blessed Pharaoh, and went out from the presence of Pharaoh.

¹¹ Joseph placed his father and his brothers, and gave them a possession in the land of Egypt, in the best of the land, in the land of Rameses, as Pharaoh had commanded. ¹² Joseph provided his father, his brothers, and all of his father’s household with bread, according to the sizes of their families.

¹³ There was no bread in all the land; for the famine was very severe, so that the land of Egypt and the land of Canaan fainted by reason of the famine. ¹⁴ Joseph gathered up all the money that was found in the land of Egypt, and in the land of Canaan, for the grain which they bought: and Joseph brought the money into Pharaoh’s house.

¹⁵ When the money was all spent in the land of Egypt, and in the land of Canaan, all the Egyptians came to Joseph, and said, “Give us bread, for why should we die in your presence? For our money fails.” ¹⁶ Joseph said, “Give me your livestock; and I will give you food for your livestock, if your money is gone.” ¹⁷ They brought their livestock to Joseph, and Joseph gave them bread in exchange for the horses, and for the flocks, and for the herds, and for the donkeys: and he fed them with bread in exchange for all their livestock for that year.

¹⁸ When that year was ended, they came to him the second year, and said to him, “We will not hide from my lord how our money is all spent, and the herds of livestock are my lord’s. There is nothing left in the sight of my lord, but our bodies, and our lands. ¹⁹ Why should we die before your eyes, both we and our land? Buy us and our land for bread, and we and our land will be servants to Pharaoh. Give us seed, that we may live, and not die, and that the land won’t be desolate.” ²⁰ So Joseph bought all the land of Egypt for Pharaoh, for every man of the Egyptians sold his field, because the famine was severe on them, and the land became Pharaoh’s. ²¹ As for the people, he moved them to the cities from one end of the border of Egypt even to the other end of it.

²² Only he didn’t buy the land of the priests, for the priests had a portion from Pharaoh, and ate their portion which Pharaoh gave them. That is why they didn’t sell their land.

²³ Then Joseph said to the people, “Behold, I have bought you and your land today for Pharaoh. Behold, here is seed for you, and you shall sow the land. ²⁴ It will happen at the harvests, that you shall give a fifth to Pharaoh, and four parts will be your own, for seed of the field, for your food, for them of your households, and for food for your little ones.” ²⁵ They said, “You have saved our lives! Let us find favor in the sight of my lord, and we will be Pharaoh’s servants.” ²⁶ Joseph made it a statute concerning the land of Egypt to this day, that Pharaoh should have the fifth. Only the land of the priests alone didn’t become Pharaoh’s.

²⁷ Israel lived in the land of Egypt, in the land of Goshen; and they got themselves possessions therein, and were fruitful, and multiplied exceedingly. ²⁸ Jacob lived in the land of Egypt seventeen years. So the days of Jacob, the years of his life, were one hundred forty-seven years.

²⁹ The time came near that Israel must die, and he called his son Joseph, and said to him, “If now I have found favor in your sight, please put your hand under my thigh, and deal kindly and truly with me. Please don’t bury me in Egypt, ³⁰ but when I sleep with my fathers, you shall carry me out of Egypt, and bury me in their burying place.” Joseph said, “I will do as you have said.” ³¹ Israel said, “Swear to me,” and he swore to him. Then Israel bowed himself on the bed’s head.

၄၇

^၁ ထို့ နောက် ယော သပ် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ သို့ သွား ၍ “အ ကျွန်ုပ် ၏ ဖ ခင် နှင့် ညီ အစ် ကို တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ သိုး ဆိတ် များ၊ နွား များ မှ စ ၍ သူ တို့ ပိုင် ဆိုင် သော အ ရာ အား လုံး တို့ နှင့် တ ကွ ခါ နာန် ပြည် မှ ဂေါ ရှင် အ ရပ် သို့ ရောက် လာ ကြ ပါ ပြီ” ဟု လျှောက် ဆို ၏။ ^၂ ယော သပ် သည် မိ မိ ညီ အစ် ကို များ ထဲ မှ ငါး ယောက် ကို ရွေး ပြီး ဖာ ရော မင်း ကြီး ရှေ့ သို့ သွင်း လေ ၏။

^၃ ဖာ ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် ၏ ညီ အစ် ကို တို့ အား “သင် တို့ သည် မည် သည့် အ လုပ် ကို လုပ် ကိုင် ကြ သ နည်း” ဟု မေး လျှင် သူ တို့ က “အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ဘိုး ဘေး မှ စ ၍ သ ခင့် အ စေ အ ပါး အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သိုး ထိန်း များ ဖြစ် ကြ ပါ ၏” ဟု ဖာ ရော မင်း ကြီး အား လျှောက် ကြ ၏။ ^၄ တစ် ဖန် သူ တို့ က “ခါ နာန် ပြည် ၌ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း‌ ဘေး အ လွန် ဆိုး ရွား သ ဖြင့် သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ ၌ ရှိ သော သိုး ဆိတ် များ အ တွက် စား ကျက် မ ရှိ သော ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဤ ပြည် ၌ တည်း ခို နေ ထိုင် ရန် ရောက် လာ ကြ ပါ ၏။ သို့ ဖြစ် ၍ သ ခင့် အ စေ အ ပါး တို့ ကို ဂေါ ရှင် အ ရပ် ၌ နေ ထိုင် ခွင့် ပြု ပါ” ဟု ဖာ ရော မင်း ကြီး အား လျှောက် ကြ ၏။

^၅ ထို အ ခါ ဖာ ‌ရော မင်း ကြီး က ယော သပ် အား “သင့် ဖ ခင် နှင့် သင့် ညီ အစ် ကို တို့ သည် သင့် ထံ သို့ ရောက် လာ ကြ ပြီ။ ^၆ အီ ဂျစ် ပြည် သည် သင့် ရှေ့ ၌ ရှိ ၏။ သင့် ဖ ခင် နှင့် သင့် ညီ အစ် ကို တို့ ကို ဤ ပြည် ၏ အ ကောင်း ဆုံး နေ ရာ ၌ နေ ရာ ချ လော့။ ဂေါ ရှင် အ ရပ် ၌ နေ ထိုင် စေ လော့။ သူ တို့ ထဲ ၌ အ ရည် အ ချင်း ရှိ‌ သော သူ တို့ ကို သင် သိ မြင် လျှင် သူ တို့ အား ငါ ၏ တိ ရစ္ဆာန် ကို ထိန်း ကျောင်း ကွပ် ကဲ သူ အ ဖြစ် ခန့် ထား လော့” ဟု မိန့် ဆို လေ ၏။

^၇ ထို့ နောက် ယော သပ် သည် မိ မိ ဖ ခင် ယာ ကုပ် ကို ခေါ် ဆောင် လာ ၍ ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ ရှေ့ ၌ ရပ် စေ ၏။ ယာ ကုပ် သည် လည်း ဖာ ရော မင်း ကြီး ကို ကောင်း ချီး ပေး လေ ၏။ ^၈ ဖာ ရော မင်း ကြီး က “သင် အ သက် ရှင် ခဲ့ သော နေ့ ရက် နှစ် ကာ လ မည် မျှ ရှိ ပြီ နည်း” ဟု ယာ ကုပ် အား မေး လျှင်၊ ^၉ ယာ ကုပ် က “အ ကျွန်ုပ် အ သက် ရှင် ခဲ့ သော နေ့ ရက် နှစ် ကာ လ မှာ တစ် ရာ့ သုံး ဆယ် ရှိ ပါ ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် အ သက် ရှင် သော နှစ် ကာ လ သည် တို တောင်း ၍ ဆိုး ရွား ပါ ၏။ အ ကျွန်ုပ် ဘိုး ဘေး တို့ အ သက် ရှင် ခဲ့ သော နေ့ ရက် နှစ် ကာ လ ကို မ မီ ပါ” ဟု လျှောက် လေ ၏။ ^၁၀ ထို့ နောက် ယာ ကုပ် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ကို ကောင်း ချီး ပေး ပြီး လျှင် ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ ရှေ့ မှ ထွက် သွား လေ ၏။

^၁၁ ယော သပ် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး မိန့် မှာ သည့် အ တိုင်း မိ မိ ဖ ခင် နှင့် မိ မိ ညီ အစ် ကို တို့ ကို နေ ရာ ချ ပေး ၏။ အီ ဂျစ် ပြည် ရှိ အ ကောင်း ဆုံး နေ ရာ ဖြစ် သော ရာ မ သက် အ ရပ် ကို သူ တို့ ပိုင် ဆိုင် ရာ အ ဖြစ် ပေး ၏။ ^၁၂ ထို့ ပြင် ယော သပ် သည် မိ မိ ဖ ခင်၊ မိ မိ ညီ အစ် ကို တို့ မှ စ ၍ ဖ ခင် ၏ အိမ် သူ အိမ် သား အား လုံး တို့ ၌ ရှိ သော က‌ လေး အ ရေ အ တွက် အ လိုက် အ စား အ စာ ထောက် ပံ့ ၏။

^၁၃ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် အ လွန် ဆိုး ရွား သော ကြောင့် အ ပြည် ပြည် ၌ စား စ ရာ မ ရှိ တော့ ပေ။ ထို ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး ကြောင့် အီ ဂျစ် ပြည် နှင့် ခါ နာန် ပြည် သည် ဆင်း ရဲ ဒုက္ခ ခံ ရ လေ ၏။ ^၁၄ အီ ဂျစ် ပြည် နှင့် ခါ နာန် ပြည် မှ လူ တို့ စား နပ် ရိက္ခာ ဝယ် ယူ ကြ သ ဖြင့် ရ ရှိ သော ငွေ အား လုံး ကို ယော သပ် သည် စု သိမ်း ၍ ထို ငွေ ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ နန်း တော် သို့ သွင်း လေ ၏။

^၁၅ အီ ဂျစ် ပြည် နှင့် ခါ နာန် ပြည် ၌ ငွေ ကုန် သော အ ခါ အီ ဂျစ် ပြည် သား အ ပေါင်း တို့ သည် ယော သပ် ထံ သို့ လာ ၍ “အ ကျွန်ုပ် တို့ ငွေ ကုန် ပါ ပြီ။ သ ခင့် ရှေ့ ၌ အ ဘယ် ကြောင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ သေ ရ မည် နည်း။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ကို စား စ ရာ ပေး ပါ လော့” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၁၆ ထို အ ခါ ယော သပ် က “ငွေ ကုန် လျှင် သင် တို့ ၏ တိ ရစ္ဆာန် တို့ ကို ယူ ခဲ့ ကြ လော့။ သင် တို့ ၏ တိ ရစ္ဆာန် အ စား စား စ ရာ ကို သင် တို့ အား ငါ ပေး မည်” ဟု ဆို လေ ‌၏။ ^၁၇ သို့ ဖြစ် ၍ သူ တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ တိ ရစ္ဆာန် တို့ ကို ယော သပ် ထံ သို့ ယူ ဆောင် လာ ကြ ၏။ ထို အ ခါ ယော သပ် သည် မြင်း များ၊ သိုး ဆိတ် နွား စ သည့် တိ ရစ္ဆာန် များ၊ မြည်း များ အ စား စား စ ရာ ကို သူ တို့ အား ပေး လေ ၏။ ယော သပ် သည် ထို နှစ် ၌ သူ တို့ ယူ ဆောင် လာ သော တိ ရစ္ဆာန် အား လုံး အ စား သူ တို့ အား စား စ ရာ ကို ထောက် ပံ့ ပေး လေ ၏။

^၁၈ ထို နှစ် ကုန် ပြီး ဒု တိ ယ နှစ် ၌ သူ တို့ သည် ယော သပ် ထံ သို့ ရောက် လာ ၍ “အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင့် အား မည် သည့် အ ရာ ကို မျှ မ ထိမ် ဝှက် ထား ပါ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ငွေ ကုန် ပါ ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ တိ ရစ္ဆာန် တို့ သည် လည်း သ ခင့် ဥစ္စာ ဖြစ် ပါ ပြီ။ သ ခင့် ရှေ့ ၌ အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ ကိုယ် ခန္ဓာ နှင့် မြေ မှ တစ် ပါး မည် သည့် အ ရာ မျှ မ ကျန် တော့ ပါ။ ^၁၉ အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ မြေ သည် သ ခင့် ရှေ့ ၌ အ ဘယ် ကြောင့် ပျက် စီး ရ ပါ မည် နည်း။ အ ကျွန်ုပ် တို့ နှင့် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ မြေ ကို ဝယ် ၍ ထို အ စား စား စ ရာ ပေး ပါ လော့။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ မြေ နှင့် တ ကွ ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ ၌ ကျွန် ခံ ပါ မည်။ အ ကျွန်ုပ် တို့ မ သေ ဘဲ အ သက် ရှင် ကြ ရ မည့် အ ကြောင်း၊ မြေ သည် လည်း မ ပျက် စီး မည့် အ ကြောင်း မျိုး စေ့ ကို ပေး ပါ လော့” ဟု ဆို ကြ ၏။ ^၂၀ ငတ် မွတ် ခေါင်း ပါး ခြင်း ဘေး သည် အီ ဂျစ် လူ မျိုး တို့ အ ပေါ် ဆိုး ရွား စွာ ကျ ရောက် သ ဖြင့် သူ တို့ အ သီး သီး ပိုင် သော မြေ ကို ရောင်း ကြ ၏။ ထို့ ကြောင့် ယော သပ် သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး အ ဖို့ အီ ဂျစ် ပြည် ရှိ မြေ အား လုံး ကို ဝယ် ယူ‌ လေ ၏။ ဤ သို့ ဖြင့် ထို မြေ တို့ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ၏ အ ပိုင် ဖြစ် လာ ၍၊ ^၂၁ အီ ဂျစ် ပြည် ၏ နယ် နိ မိတ် အ စွန်း တစ် ဖက် မှ အ ခြား အ စွန်း တစ် ဖက် တိုင် အောင် ရှိ သော လူ တို့ ကို မြို့ များ သို့ ပြောင်း ရွှေ့ သို့ မ ဟုတ် ‘ကျွန် ပြု’။ စေ ၏။

^၂၂ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် တို့ ၏ မြေ ကို ကား မ ဝယ် ပေ။ အ ကြောင်း မူ ကား ယဇ် ပု ‌ရော ဟိတ် တို့ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ မှ အ စား အ စာ ရ ရှိ သည် ဖြစ် ၍ သူ တို့ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ပေး သော အ စား အ စာ ကို စား ရ ကြ ၏။ ထို့ ကြောင့် ယဇ် ပု ရော ဟိတ် တို့ သည် မိ မိ တို့ ၏ မြေ ကို မ ရောင်း ကြ ပေ။

^၂၃ ယော သပ် က လူ တို့ အား “ယ နေ့ ငါ သည် သင် တို့ နှင့် သင် တို့ ၏ မြေ ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး အ ဖို့ ဝယ် ယူ ပြီ။ သင် တို့ သည် မျိုး စေ့ ကို ယူ ၍ မြေ ၌ စိုက် ပျိုး ကြ လော့။ ^၂၄ အ သီး အ နှံ ၏ ငါး ပုံ တစ် ပုံ ကို ဖာ ရော မင်း ကြီး အား ဆက် သ ရ မည်။ လေး ပုံ သည် လယ် ယာ အ တွက် မျိုး စေ့၊ သင် တို့ နှင့် တို့ ၏ အိမ် သူ အိမ် သား များ မှ စ ၍ သင် တို့ ၏ က လေး များ စား သုံး ရန် အ တွက် အ စား အ စာ ဖြစ် ရ မည်” ဟု ဆို ၏။ ^၂၅ သူ တို့ က လည်း “သ ခင် သည် အ ကျွန်ုပ် တို့ ၏ အ သက် ကို ကယ် တင် ပါ ပြီ။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် သ ခင့် ရှေ့ ၌ မျက် နှာ ရ ပါ စေ သော။ အ ကျွန်ုပ် တို့ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး ထံ ကျွန် ခံ ကြ ပါ မည်” ဟု လျှောက် ကြ ၏။ ^၂၆ ဤ သို့ ဖြင့် ငါး ပုံ တစ် ပုံ သည် ဖာ ရော မင်း ကြီး အ ပိုင် ဖြစ် ၏ ဟု ယော သပ် စီ ရင် ခဲ့ သော စည်း မျဉ်း ဥ ပ ဒေ သည် အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ယ နေ့ တိုင် အောင် တည် ၏။ ယဇ် ပု ရော ဟိတ် တို့ ၏ မြေ ကို ကား ဖာ ရော မင်း ကြီး မ ပိုင် ‌ပေ။

^၂၇ အစ္စ ရေး လူ မျိုး တို့ သည် အီ ဂျစ် ပြည်၊ ဂေါ ရှင် အ ရပ် ၌ နေ ထိုင် လေ ၏။ ထို ပြည် ၌ သူ တို့ သည် ကြီး ပွား ချမ်း သာ ၍ အ လွန် တိုး ပွား များ ပြား လာ ကြ ၏။ ^၂၈ ယာ ကုပ် သည် အီ ဂျစ် ပြည် ၌ တစ် ဆယ့် ခု နစ် နှစ် အ သက် ရှင် နေ ထိုင် ခဲ့ ၏။ ယာ ကုပ် အ သက် ရှင် ခဲ့ သော နေ့ ရက် နှစ် ကာ လ များ မှာ တစ် ရာ လေး ဆယ့် ခု နစ် နှစ် ဖြစ် ၏။

^၂၉ အစ္စ ရေး သည် သေ ရ မည့် နေ့ ရက် နီး လာ သော အ ခါ မိ မိ သား ‌ယော သပ် အား ခေါ် ၍ “ယ ခု ငါ သည် သင့် ရှေ့ ၌ မျက် နှာ ရ လျှင် သင် ၏ လက် ကို ငါ့ ပေါင် အောက် ၌ ထား ပါ လော့။ ငါ့ အား မေတ္တာ က ရု ဏာ ပြ ၍ သစ္စာ ပြု ပါ။ အီ ဂျစ် ပြည် ၌ ငါ့ ကို မ သင်္ဂြိုဟ် ပါ နှင့်။ ^၃၀ ငါ သည် ငါ ၏ ဘိုး ဘေး တို့ နှင့် အ တူ အိပ် ပျော် သော အ ခါ သင် သည် ငါ့ ကို အီ ဂျစ် ပြည် မှ ဆောင် သွား ၍ ငါ့ ဘိုး ဘေး တို့ ၏ သင်္ချိုင်း ၌ သင်္ဂြိုဟ် ရ မည်” ဟု ဆို ၏။ ယော သပ် က လည်း “အ ဖေ့ စ ကား အ တိုင်း အ ကျွန်ုပ် ပြု ပါ မည်” ဟု ပြန် ပြော လေ ၏။ ^၃၁ အစ္စ ရေး က “ငါ့ အား ကျိန် ဆို ပါ လော့” ဟု ဆို လျှင် ယော သပ် သည် သူ့ အား ကျိန် ဆို လေ ၏။ ထို့ နောက် အစ္စ ရေး သည် ခု တင် ခေါင်း ရင်း ၌ သို့ မ ဟုတ် ‘တောင် ဝှေး ထိပ် ကို မှီ ၍’။ ပျပ် ဝပ် လေ ၏။

47

¹ Then Joseph went in and told Pharaoh, and said, “My father and my brothers, with their flocks, their herds, and all that they own, have come out of the land of Canaan; and behold, they are in the land of Goshen.” ² From among his brothers he took five men, and presented them to Pharaoh.

³ Pharaoh said to his brothers, “What is your occupation?” They said to Pharaoh, “Your servants are shepherds, both we, and our fathers.” ⁴ They also said to Pharaoh, “We have come to live as foreigners in the land, for there is no pasture for your servants’ flocks. For the famine is severe in the land of Canaan. Now therefore, please let your servants dwell in the land of Goshen.”

⁵ Pharaoh spoke to Joseph, saying, “Your father and your brothers have come to you. ⁶ The land of Egypt is before you. Make your father and your brothers dwell in the best of the land. Let them dwell in the land of Goshen. If you know any able men among them, then put them in charge of my livestock.”

⁷ Joseph brought in Jacob, his father, and set him before Pharaoh; and Jacob blessed Pharaoh. ⁸ Pharaoh said to Jacob, “How old are you?” ⁹ Jacob said to Pharaoh, “The years of my pilgrimage are one hundred thirty years. The days of the years of my life have been few and evil. They have not attained to the days of the years of the life of my fathers in the days of their pilgrimage.” ¹⁰ Jacob blessed Pharaoh, and went out from the presence of Pharaoh.

¹¹ Joseph placed his father and his brothers, and gave them a possession in the land of Egypt, in the best of the land, in the land of Rameses, as Pharaoh had commanded. ¹² Joseph provided his father, his brothers, and all of his father’s household with bread, according to the sizes of their families.

¹³ There was no bread in all the land; for the famine was very severe, so that the land of Egypt and the land of Canaan fainted by reason of the famine. ¹⁴ Joseph gathered up all the money that was found in the land of Egypt, and in the land of Canaan, for the grain which they bought: and Joseph brought the money into Pharaoh’s house.

¹⁵ When the money was all spent in the land of Egypt, and in the land of Canaan, all the Egyptians came to Joseph, and said, “Give us bread, for why should we die in your presence? For our money fails.” ¹⁶ Joseph said, “Give me your livestock; and I will give you food for your livestock, if your money is gone.” ¹⁷ They brought their livestock to Joseph, and Joseph gave them bread in exchange for the horses, and for the flocks, and for the herds, and for the donkeys: and he fed them with bread in exchange for all their livestock for that year.

¹⁸ When that year was ended, they came to him the second year, and said to him, “We will not hide from my lord how our money is all spent, and the herds of livestock are my lord’s. There is nothing left in the sight of my lord, but our bodies, and our lands. ¹⁹ Why should we die before your eyes, both we and our land? Buy us and our land for bread, and we and our land will be servants to Pharaoh. Give us seed, that we may live, and not die, and that the land won’t be desolate.” ²⁰ So Joseph bought all the land of Egypt for Pharaoh, for every man of the Egyptians sold his field, because the famine was severe on them, and the land became Pharaoh’s. ²¹ As for the people, he moved them to the cities from one end of the border of Egypt even to the other end of it.

²² Only he didn’t buy the land of the priests, for the priests had a portion from Pharaoh, and ate their portion which Pharaoh gave them. That is why they didn’t sell their land.

²³ Then Joseph said to the people, “Behold, I have bought you and your land today for Pharaoh. Behold, here is seed for you, and you shall sow the land. ²⁴ It will happen at the harvests, that you shall give a fifth to Pharaoh, and four parts will be your own, for seed of the field, for your food, for them of your households, and for food for your little ones.” ²⁵ They said, “You have saved our lives! Let us find favor in the sight of my lord, and we will be Pharaoh’s servants.” ²⁶ Joseph made it a statute concerning the land of Egypt to this day, that Pharaoh should have the fifth. Only the land of the priests alone didn’t become Pharaoh’s.

²⁷ Israel lived in the land of Egypt, in the land of Goshen; and they got themselves possessions therein, and were fruitful, and multiplied exceedingly. ²⁸ Jacob lived in the land of Egypt seventeen years. So the days of Jacob, the years of his life, were one hundred forty-seven years.

²⁹ The time came near that Israel must die, and he called his son Joseph, and said to him, “If now I have found favor in your sight, please put your hand under my thigh, and deal kindly and truly with me. Please don’t bury me in Egypt, ³⁰ but when I sleep with my fathers, you shall carry me out of Egypt, and bury me in their burying place.” Joseph said, “I will do as you have said.” ³¹ Israel said, “Swear to me,” and he swore to him. Then Israel bowed himself on the bed’s head.